تلخیهاوشیرینیهایفراموشنشدنی

حسین علیزاده را از زمانی که در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران درس میخواندم شناختم؛ از روزگار مرکز حفظ و اشــاعه موسیقی و جشــن هنر شیراز. من در رشته هنرهای تجســمی تحصیل میکردم و علیزاده موسیقی میخوانــد. جشــن هنــر شــیراز عرصــه و فرصتــی بــرای نشاندادن اســتعدادها و قابلیتهای جوانان هنرمندی بــود که در زمینههای گوناگون هنری فعالیت میکردند. موســیقی ســنتی هم که در آن زمــان از حمایــت چهرههای مؤثر و با نفوذی چــون نورعلی برومند و هرمز صفوت برخوردار میشد در صحنه جشن هنر حضور مییافت و هنرمندان جوانی که بیشترشان دانشجوی رشتههای مختلف موسیقی دانشکده هنرهای زیبا بودند مجالی مییافتند تا ذوق و تواناییهای خود را به مخاطبان نشان بدهند. علیزاده از همــان زمــان در عین پایبنــدیاش به معیارها و موازین موســیقی دســتگاهی، بهدنبال نوآوری و متمایز کردن شیوه نوازندگی و ذوق آهنگسازی خود از هنرمندان جوان دیگری بود که هنوز محتاطانه حرکت میکردند و چارچوبهای موســیقی دستگاهی و ردیف را کامالً مراعات مینمودند.

اگر درست بهخاطرم مانده باشد آخرین دوره برگزاری جشن هنر شیراز بود که محمدرضا لطفی بههمراه محمدرضا شجریان، دستگاه «نوا» را بهانه هنرنمایی خود ساختند. حسین علیزاده نیز همراه با پریسا، «نوا»یی «نو» ارائه کرد؛ اال ای پیر فرزانه...جالبترینوجهمتمایزکنندهکارعلیزاده،غیرازنوبودنفضایکار،نقشی بود که برای تکتک اعضای گروه همراه خود قائل میشد و هیچیک از افراد گروه را از قلم نمیانداخت و برای هرکدام سهمی در نشان دادن توانایی فردیشان حفظ میکرد. بهعبارت دیگر شما در کار علیزاده فرقی میان سرپرست و آهنگساز با دیگر اعضای گروه حس نمیکردید. این سابقه بود که من از علیزاده در ذهن داشتم.

بعدها، درحوالی ســال هزار و ســیصد و هفتاد شمســی شرایطی پیش آمد که نخســتین کار خوانندگــیام را در اثری از او تجربه کــردم. صبحگاهی، در این اولین تجربــه همکاری با علیــزاده، من چیزی از روحیه ســختگیر او در جریان جلســات تمریــن حــس نکــردم ولی بعدها دیــدم که بهقول دوســتی در هنــگام تمرین، او یک«شــمر» به تمام معنی میشــد! بسیار ســختگیر و بداخالق. نمیدانم این بدخالقی الزم بود یا نه، ولی در بین خودمان به او لقب «تیمسار» داده بودیم. یاد و خاطــره روزهای همکاری با او برای من تلخ و شــیرین بــوده، ولی اگر همکاری با علیزاده نبود، شاید برخورد من با موسیقی جور دیگری میشد.