مگس پرانی در اوج عقاب

هومــن کواکبی / لطفاً ورقهها را بگذارید روی میز. به هم نگاه نکنید. هیچ تســت پرشــده دیگــر قبول نیســت. از هم فاصله بگیرید و حاال ورقهها را تحویــل دهید. عزیزم. با تو هم هستم. الکی سرت را این طرف و آنطرف نچرخان. دقیقاً تو! کنکور اســت دیگر. یک جان مایه برای شــناخت حداکثری و حداقلی. درســت مثل بازی امروز که تشابه زیــادی بــه کنکــور دارد. نــه میتوان حذفش کــرد و نه میتوان بیتفــاوت از کنارش گذشــت. نگارش چاپی در مورد این بازی، پرســپولیس و اســتقالل، آنقدر تکراری شــده که انگار هر ســال مجبــوری آمار تصادفات جــادهای، خودســوزی، برقگرفتگی، ایســت قلبی و بقیه قصههــای روزمره را در ذهن خــود مرور کنی. ولی نه... اشــتباه نکن. قرار نیســت مخاطب این نوشــته به ســرانجامی نامعلوم هدایت شود. همیشه بین چند قــاچ از هندوانــه قاچی وجــود دارد که با لذت به آن گاز میزنیم. گاهی هم آب از لب و لوچهمان میچکد و نیم نگاهی هم میاندازیم به هســته هندوانه که روی شــلوارمان افتاده است. نگاهی به اطرافیان میکنیم و خیلی خصوصی با دســت بیکارمان، هســته را پرت میکنیم گوشــهای. وزیر و ســپور فرقی نمیکند. لذت خوردن هندوانه دقیقاً به همین پنهان کاریهاســت که شــاید نهایتاً به بشــقابی و رعایت ادبی ختم شــود. دربــی امــروز همــان هیجان خوردن یک قاچ هندوانه خنک اســت در روزهای پر از فشــار و خســتگی «لطفاً موضــع نگیریــد. همــه چــی آرومه. قبــول» ولی جامعــه نیاز بــه برون فکنــی دارد. بــه جیــغ و داد و عربده «بیهنجارشــکن». قرمز و آبی امروز خط شــکن نیســتند ولــی مخاطبان آنها، یعنی طرفــداران، میتوانند تعریف جدیدی از کریخوانی و غریو شادی را به خودشان، به ما و حتی به فیفا نشان دهند. پس دستت را به من بده. قاچ هندوانه را با ولع گاز بزن و به انرژی فوتبال فکر کن. این ورزش لذتبخش و دوست داشتنی. امروز به ایرانی جماعت خوش بگذرد. هر چند برخی سکوها خالیست.