دغدغه سینمای دفاع مقدس کمرنگ شده است

دههشصتدورانطالیىسينمایدفاعمقدسبود.اغلب کارهای شــاخص ســينمای ایــران در این حــوزه، مربوط به هميندورانوفعاليتسينماگرانىاستکهامروزبهدیگر مضامين ســينمایى گرایش پيدا کردهاند و شانسشان را در دیگرژانرهایسينمایىمىآزمایند.

هنرمندان چــه به عنوان رزمنده و چــه بــه عنــوان خبرنــگار و فيلمبــردار حضــور پررنگــى در مقطــع 8 ســاله دفــاع مقــدس داشــتند که حتى برخى از آنها از جمله آیت سيفى پشت دوربين به شــهادت رســيد. از این تعداد برخــى چهرههــای شــاخص همچون رسول مالقلىپور فوت شدند و برخى هم از این عرصه فاصلــه گرفتنــد و بــه ســاخت فيلــم در دیگــر ژانرهای سينمایىرویآوردند.ایناتفاقبهخودیخودنقصانى در عرصــه فيلمســازی ســينمای ایــران در ژانــر دفــاع مقــدس ایجاد کرد. افرادی کــه در آن مقطع در صحنه جنگ حضور داشــتند و با چشــم خودشان شاهد تمام وقایع بودند و آن را با گوشــت و پوست حس کردند این روزها جزو غایبان ژانر دفاع مقدس هستند. تازه واردان این عرصه هم به دليل نداشــتن شناخت الزم و حس دفــاع مقدس نمىتوانند آن طــور که باید حق مطلب را ادا کنند. باالخره ســخت اســت اینکه راجع به جنگى صحبت کنيد که همه کشــورها عليه آن بسيج شدهاند آن هم در مقطعى که آن کشور تازه انقالب کرده و هنوز نيروهای نظامىاش خود را پيدا نکرده و مســتقر نشده اســت. من در اوایل جنگ در خرمشهر حضور داشتم و دیدم که چطور مردم با دســت خالى مقابل تانکها و هواپيماها ایستادند. عشقشان به ایران، به دین اسالم و به امام چيزی نيست که بشود با گفتار به دیگران منتقل کــرد. اگــر همــان افــرادی کــه در جنگ حضور مســتمر داشــتند در ژانر دفاع مقدس فعال بمانند و این ژانر را ادامه دهند شاید بشود بخشى از این کمبودها را جبران کرد. اگر تصميم قاطع بــرای تقویت ژانر دفاع مقدس داریم تمام آنهایى که در عملياتهای مختلف حضور داشــتند را دور هــم جمع کنيم و حمایتشــان کنيم تا در ایــن ژانر فيلم بســازند. اما مســأله اینجاســت که در ســالهای اخير مدیــری که دغدغهاش مطــرح کردن و زنده نگــه داشــتن واقعيتهای 8 ســاله دفاع مقدس باشــد خيلى کم بــوده، نــه در فارابى و نه در ارشــاد و نه در ســازمان تبليغات این دغدغه وجود ندارد. هنرمند هم حس مىکند اگر مدیریت فرهنگى دغدغهاش این نيست البد دغدغه کشور و نظام نيست و بالطبع از آن فاصله مىگيــرد. در صحبتهای مقام معظم رهبری بارهــا بر ناگفتههای جنگ تأکيد شــده امــا همتى برای گفتن آن وجود ندارد.

در روزهــای جنــگ زنانــى داشــتيم کــه بــه عنــوان رزمنده مىجنگيدند. اگر آبادان و خرمشــهر در همان ســالهای اوليــه ســقوط نکــرد دليلــش فقــط دفــاع رزمنــدگان و مــردان شــهر نبــود. من شــاهد بــودم که زنان با «برنو» یا»«ام یک» از خانههایشان محافظت مىکردنــد، حضــور پزشــکان و بهيــار زن در منطقــه خيلــى پررنــگ بود امــا هيچکــدام از اینهــا در فيلمها و آثــار هنری بازتابى نداشــت، اینکه مــن گفتم یک از هزاران اتفاقاتى اســت که قابليت تصویر شدن و ثبت در تاریــخ را دارد. در حالــى که نه به این اتفاقات توجه مىشــود و نه به هنرمندی که توان ســاخت این آثار را دارد. نمونهاش تجربه ما برای ساخت «وکيل مدافع» به کارگردانى سلما بابایى -دختر شهيد بابایى- است که هيچ نهاد دولتى یک ریال بابت کمک به این فيلم پرداخت نکرد و ماه رمضان و آن هم فقط سانس روز را برای اکران به این فيلم اختصاص دادند، نتيجه این که فيلم با ورشکستگى و عدم بازگشت سرمایه مواجه شد و همچنان به عوامل بدهکار است. و حتى مؤسسه رســانههای تصویــری حوزه هنــری ســازمان تبليغات اسالمى که برای حمایت از این دست فيلمها تأسيس شده برای خرید آن تمایلى نشان نمىدهد.