بازیکنان میلیاردی، کمپ مخروبه

استقالل برای ستارههایش چقدر ارزش قائل است؟

عکسهــای تمریــن دیروز اســتقالل حیرتانگیز بود و یک پرســش را پیشروی ما میگذاشــت: ســتارهها و خریدهای میلیاردی در کمپ مخروبه چه میکنند؟ نخســتین عکس از حضور پژمان منتظری در تمرین اســتقالل، بد جوری توی ذوق میزد؛ ستارهای که با مبلغی ســنگین خریداری شده، در فضایی از ماشــین خود پیاده میشود که تلی از خاک و ضایعات ســاختمانی سالهاست فضای زشتی را به کمپ تمرینی آبیها داده است. استقالل امسال چشــم بازار نقل و انتقاالت را کور کرده و تا همین جای کار چیزی حدود 7میلیارد برای ســتارههای جدید کنار گذاشته است؛ از شــجاعیان و شهباززاده بگیرید تا پژمــان منتظری. اینها فارغ از تمدید قرارداد با امیــد ابراهیمی، مهدی رحمتی، پادوانی و بقیه دانه درشتهایی است که دستمزد یک فصل همه آنها بالغ بر 10 میلیارد تومان خواهد بود. استقالل با این همه دست و دلبازی در پرداخت حقوق و دستمزد، اما برای امور جاری باشگاه و زیرساختهای الزم همیشه بیپول و فقیر است.

هرگاه صحبت از کمپ حجازی میشــود، یک تصویر زشــت از اتاقی با پرده و فرش کثیف و آینهای شکســته و درب و داغان در کنار اجــاق گاز و ظرفی که در مخروبهها هم دیگر جایی ندارد، مقابل ذهن ما مجســم میشود. اتاقی که سر و صدای زیادی به پا کرد و به مصداقی برای سوءمدیریت در استقالل تبدیل شد.

حاال پس از گذشــت چند سال از آن تصویر معروف، بار دیگر تصویری از محل تمرین اســتقالل منتشر میشود که انگار در گذر زمان، این محل نه تنها تغییری نکرده که گرد و غبار زمان آن را زشتتر از قبل کرده است.

پرسش ما از هیات مدیره جدید باشگاه استقالل که با شعارهای مالی و اصالح وضعیت اقتصادی پا به عرصه مدیریت یکی از بزرگترین باشگاههای ایران گذاشتهاند این است که آیا آنها برای تغییر وضعیت کمپ و محل تمرین هم نقشه ای دارند یا پس از چند سال وقتی مقابل در خروجی قرار میگیرند و گروه دیگری جایگزین آنها در هیات مدیره میشــود، در کمپ استقالل همین آش است و همین کاسه؟

اســتقالل سالهاست که با روزمرگی اداره میشود؛ دغدغه پرداخت دستمزد ستارهها همواره اولویت مدیران بوده و هیچگاه مدیری را ندیدهایم که سنگی روی سنگ برای آینده بند کند و خشت تازهای به یادگار بگذارد.

همین چند روز پیش، مرکز تخصصی تیمهای ملی با فشــار و اصرار کارلوس کیروش افتتاح شــد؛ مجموعهای شــیک و تر و تمیز، با اســتخر و ســونا در کنار امکانات پزشکی و فیزیوتراپــی برای بازیکنان که هر بینندهای را به تحســین وامیداشــت. مرکز تخصصی تیمهای ملی در شرایطی ساخته شده که فدراسیون فوتبال در مقایسه با تیمهای باشگاهی ما از شرایط مالی محدودتر برخوردار است و به زحمت هزینههای اردو و حضور در مسابقات تیمهای ملی را فراهم میکند. فدراسیون با اینکه از لحاظ مالی در مضیقه قرار دارد، با اصرار سرمربی تیم ملی سرانجام صاحب یک مرکز تمرینی کامل و تخصصی شد.

افتتــاح این مجموعه همه ما را ســر کیف آورد اما وقتــی از این زاویه به موضوع نگاه میکنیم که مرکز تخصصی تیمهای ملی، تنها مجموعه کامل ورزشی – پزشکی در فوتبال ایران اســت، غصهای بزرگ وجودمان را فرا میگیرد و از خود میپرســیم که چرا تیمهای باشگاهی بزرگ ما با میلیونها هوادار نه تنها صاحب امکانات مشابهی نیستند که در کمپی تمرین میکنند که خاک و علفهای هرزه از هر گوشــهاش بیرون زده و هیچ شــباهتی به یک مجموعه ورزشی ندارد.

آیا زمان آن نرسیده که باشگاههایی مثل استقالل و پرسپولیس یک بار برای همیشه، بخشــی از درآمد و بودجه خود را خرج کارهای اساســی کنند تا ستارههای میلیاردی که قرار اســت در زمین مسابقه بدرخشند، در شــرایط بهتری تمرین کنند و بازده و خروجی بهتری داشته باشند.

سالهاســت که این دست موضوعات در رســانهها مطرح میشود و تکرار آن به جای آنکه در عمق جان مدیران اثری بگذارد، به مسالهای ماللآور و خستهکننده تبدیل شده که از کنار آن به سادگی عبور میکنند.

البته اینها دالیل قانعکنندهای برای عبور از کنار بحرانهای ورزش نیســت بلکه باید آنقدر از این بحثها نوشت و نوشت تا سرانجام این تالشها به ثمر بنشیند. تنها اگر یکی از مدیران ورزشی ما از این بحثها و نوشتهها ایده و الهامی بگیرد، ما روزنامهنگاران در وظیفه و مســوولیت خود موثر و مفید بودهایم؛ پس هر روز باید این بحث را تکرار کنیم و از آنچه میخواهیم، کوتاه نیاییم و تسلیم سهلانگاری و بیتفاوتی مدیران نشویم.