چشمکهایخطرناک!

بديهیتريــن و در عيــن حــال ســطحیترين نوع برخورد با راهيابی تيم ملی پينگپنگ ايران به پيكارهای دســته يك (ســطح اول) دنيا كه در مســابقات جهانی اخير در شــهر هالشــتاد ســوئد شكل گرفت اين است كه بگوييم توفيقی نصيبمان شــده كه نظيــرش در 4 دهه گذشته هرگز شــامل حال ما نشده بود و در نتيجه به شــدت ارزشــمند و شايسته جشــن گرفتن اســت ولی درستترين و عاقالنهترين شــكل تحليل اين رويداد اين اســت كه بفهميــم وارد وادی و عرصهای شــدهايم كه اگــر در آن ششــدانگ و با تمــام هوش و كارآيی خــود عمل نكنيم، سرنوشــتی جز خروجی تلخ و ســريع از اين دسته نخواهيم داشت. موفقيت مزبور به اين معنا اســت كه ايران برخالف دوره اخير در دوره بعــدی (۰۲۰۲) رقابتهای پينگپنــگ قهرمانی تيمــی جهان نه در گروه دوم بلكه در گروه اول و بين 4۲ تيم برتر دنيا بازی خواهد كرد و هر چه كسب كند، بــه قول قديمیها «مفت چنگ»اش خواهــد بود. اگر به رقبای قدر خود ببازيم (كه بعيد اســت نبازيم) در پايان رقابتها الجرم به دسته دوم باز خواهيم گشت كه مســابقات آن رتبههای بيست و پنجم تا چهل و هشــتم دنيا را در بر خواهد داشت و چنان كه كاری كارســتان كنيم و مثال با ايســتادن در رده هجدهم يا بيســتم و حتی بيســت و دوم در گــروه اول ماندنی شــويم، در دوره ۲۲۰۲ قهرمانــی جهان نيز در همين دســته ابــراز وجود خواهيم كرد. به همين ســبب اســت كه نوشــاد عالميــان يكی از دو مــرد اول پينگپنگ ايــران (دومی برادر او نيما اســت) از االن هشــدار داده كه پيروزی اخير نه تنها كار ما را آسان نكرده بلكه صد درجه سختتر ساخته و به معنای افزايش دردسرها است زيــرا از اين پس با بزرگانی بازی داريم كه نامهايشان را فقط در قصهها میشنيديم! تا ديروز خيالمان راحت بود كه رقبايی را میبريم كه چندان هم از ســطح ما باالتر نيســتند و اگر هم ببازيــم نتيجه حاصله فشــرده و نزديك خواهد بود ولی وقتی با امثال چين و كره و ســوئد و مجارستان و روســيه و بالروس و آلمان میجنگيد هر لحظه در آســتانه وارد شدن يك شوك به تيمتان هستيد و برای چنين وضعيتی بايد بسيار ساخته و پرداخته بود و واقعا درجه يك شد و به رغم تمامی احترام الزم برای تيم ملی بالنســبه جوان شده تنيس روی ميــز ايران ما هنوز به انــدازه كافی درجه يك نشدهايم و همچنان دوره گذار را طی میكنيم.

ساز و كارهای صعبالوصول

در همين پيكارهای جهانی ســوئد، مــردان ما برای عبــور از ميــان «درجه دومها» و پيوستن به سطح اول دنيا امثال لوكزامبورگ، اســپانيا، آمريكا و پورتوريكو را كــه هيچ يــك از غولهای اين رشــته نيســتند از پای درآوردند و فقط تســليم پينگپنگبــازان روستبــار قزاقســتان شــدند. ايران وقتی اوكرايــن را در نيمه نهايی دســته دو دنيا بــرد و به فينال اين ســطح رسيد مطمئن شد كه هر نتيجهای هم در فينال به دســت آيد مســافر گروه اول جهان خواهد شــد و دو ســال بعد با غولهای اين رشته پنجه در پنجه خواهد افكند و ســاز و كارهای چنــان مبارزاتی چنان صعبالوصول است كه اگر از حاال به فكر تامين آن نباشــيم جز ناكامی نصيبی نخواهيم برد.

حتی یك روز

مهرداد قارداشــی رييس فدراسيون پينگپنگ كه نه يك مهره تزريق شــده از بيــرون بلكه از اعضــای قديمی جامعه اين ورزش اســت و ســالها بازی میكرد و ســابقه دبيری فدراســيون را هم دارد، خوشــبختانه به مســائل موجــود واقف اســت. او هم میگويد كه درخشــشهای اخير گرامی و ســتودنی است (ولی سقف توان ما نيســت) و هم هشدار میدهد كه حضور در سطح اول جهان تداركی درجه اول را نيــز میطلبد و بايد پــر كار بود و حتی يك روز را هم از دســت نداد. شكی نيست كه سرمايههای اصلی ما برای خارج نشدن ســريع از گروه اول همان برادران عالميان هســتند كه در 6۲ و ۵۲ سالگی آميــزهای از جوانی و تجربهاند و شــروع بسيار زودهنگامشان در اين ورزش آنها را قادر ســاخته كه به رغم جوانی نسبی هر يك ســابقه حضوری 8۱ 7۱، ساله را در ســطح اول پينگپنگ ايران و در ردههای سنی مختلف آن داشته باشند. به جز آنها افشــين نوروزی هم كه يك نيم نســل از آنها جلوتر و پرسابقهتر است در مسابقات جهانی سوئد نقشــی بارز را ايفا كرد ولی اين به معنای بسته بودن درهای تيم ملی نيســت و به جوانان تازه مطرح شده اين ورزش بايد اين اميد را بخشــيد كه هيچ راهی به رويشــان بسته نيست و هر چقدر كه شايســته باشــند، به همان ميزان هم پاداش آن را خواهند گرفت.

مسابقات مهم در راه

خطر عمده برای تيم شايسته ما اين اســت كه موفقيت اخير را سقف آرزوهای خود بينگارد و تصور كند كه ديناش را به اين ورزش و كل جامعه ورزش ادا كرده و حاال میتواند گوشهای بنشيند و استراحت كنــد زيرا حتی نمیتوانــد برای لحظهای هم نفس تــازه كند. اضافه بر مســابقات آسيايی جاكارتا كه بچههای ما طی آن به ســبب فوران نيروهای شرق قاره به شدت به تكاپو و زحمــت خواهند افتاد المپيك توكيو هم از حاال به سوی ما چشمكهای خطرناك )!( میزند و آنجا آخر دشــواری است و در همان سال است كه ايران اولين مرتبه شــركتش در گروه اول پينگپنگ قهرمانی جهــان را هم تجربه خواهد كرد. اگر برای همه اينها برنامهای نداشته باشيم و وارد دوره ركودی شويم كه معموال پس از پيروزیهای بزرگ گريبانگير ورزش ما میشــود جز ناكامی نصيبی نخواهيم برد بخصــوص كه فرامــوش نكردهايم در ۵۲ ســال گذشــته بين گروههای دوم و سوم جهان در حال رفت و آمد بودهايم و گروه سوم آنهايی هستند كه برای رتبههای 48 تا ۲7 رقابت میكنند و دير زمانی اين باور وجود داشت كه جايگاه ما چيزی باالتر از آن نيست.

تکيه بر جوانان

درخشــش امين احمديان نورس در همين مسابقات اخير ســوئد راهيابیاش به المپيك جوانان كه چندی پيشتر روی داده بود، نشان داد لزوم توجه به جوانترها در اين ورزش گريزناپذير است. دير زمانی مردان اول تنيــس روی ميز ما حاكميتی يــك ربع قرنی بر ايــن ورزش و تيم ملی داشتند و هر چند يكی از گرامیترين آنها (امير احتشــامزاده) در اواخر دهه ۰۵9۱ در كنار يارانش تا مرحله يكهشتم نهايی پينگپنــگ قهرمانی جهان پيش تاخت و به قولی صاحب رتبه نهمی مشترك جهان شــد اما حاال پينگپنگ مــا با زايشهای بيشــتر و ورود پرتعداد جوانترهای اليق آن به صحنه مواجه است و اين نقطه اميد اصلــی ما برای دل بســتن به حضوری نه چندان كوتاهمدت در سطح اول دنيا است. آرزوهــا معموال محقق نمیشــوند اما اگر اصال وجود نداشته باشند، اصوال پيشرفتی شكل نمیگيرد.