بحثهای بینتیجه در رینگ

حتــی رییــس فدراســیون بوکس و ســرمربی تیم ملی این رشته هم معترفاند نتایج حاصله در بازیهای آســیایی امسال و جاکارتا اصال چیزی نبوده که در شــأن و اعتبار این ورزش اســت. چند هفته پس از حذف بالنسبه قاطع هر سه بوکسور اعزامی ایران به اندونزی حسین ثوری میگوید فقط پــس از انجام برخی مســابقات تدارکاتی و تورنمنتها باور اندکی در زمینه مدالآوری بوکســورهای اعزامی در دلها ریشه دوانده بــود و پیش از آن همــه مطمئن بودند که از تیم اعزامی چیزی بیرون نمیآید و اکبر احدی هم تأکید میکند که برخالف میلش یک تیم 7 نفره به اندونزی نرفت و بیمدال ماندن تیم ســه نفره کشورمان را در درجه اول گنــاه خویش میانــگارد. در این میان ســوال اولیه به قوت خود باقی است. یکی اینکه اگر فدراســیون هم معتقد است که احدی خــوب کار نکرده چرا وی را با حفظ ســمتاش بهعنوان مدیر تیمهای ملی هم منصــوب کرده و چنانچه نظرات او شــرط اســت و الزماالجرا مینماید، چرا قرار است بهطور همزمان یک شــورای فنی جدید نیز بــر امور تیمهای ملی نظــارت کند و حتی اتخــاذ تصمیمهای نهایی را هم به این نهاد سپردهاند.

خیمهنز رفت، اما...

وقتی افشــین داوری سرپرست موقتی فدراسیون بوکس شــد و در پی او حسین ثوری در انتخابات برنده و جانشین وی شد، پایه برکناری خیمهنز کوبایی هم از ســمت سرمربی تیم ملی گذاشته شد ولی به فاصله کمی بعد از آن شدت فشار روحی شکست در جاکارتا به حدی رسید که ثوری خبر از بهکارگیری قریبالوقوع مربیانی از روســیه، ازبکســتان و کوبا در ســطوح مختلف داده اســت. در همین ارتباط قول کسب نتایجی بهتر در مقدماتــی المپیک 2020 نیز داده شــده اما این حرفها شبیه به دلداریهایی نشــان میدهد که افــراد نــاکام مانده در میدانهــای بزرگ به شــنوندگان اظهارات خود میدهنــد و ضمانت اجرایــی بر آنها مترتب نیست و اصوال خود آنها هم به طور جدی در پی چنان چیزهایی نیستند و فقط چیزهایی را میگویند تا خشــمها فروکش کند.

بدون اوزان باال

مســأله این است که مشتزنی مثل هر ورزش دیگــری به اهالــی و متخصصان آن نیازمند است تا اوج بگیرد و یا اگر نمیگیرد با سر زمین نخورد و اعتبارش را حفظ کند. براســاس هر طرز فکری چه درســت و چه غلط مقرر شد که مســابقات جاکارتا بدون اوزان باال و سنگین در رشته بوکس سپری شــود و این همان اوزانی است که قسمت اعظم مدالبریهای ایران طی تاریخ حیات این ورزش صورت پذیرفته اســت. البته در مقاطعی از دهههــای 1970 و دهه 1990 ما مشتزنان خوب و مدالآوری در وزنهای میانی هم داشــتیم اما ضعف مــا در اوزان سبک به جز برخی استثناها - یک ضعف قدیمی اســت و چه در ســالهای قبل از انقالب و چــه بعد از آن اکثر مدالبریهای ما در اوزان 77 به بعد و بهویژه در 91 18، و +91 کیلو صورت پذیرفته اســت و وقتی این اوزان در کار نباشد و یا ما بدون آنها به میدان آییم، بدیهی است که احتمال ناکامی ما شدت گیرد.

غولهای تازه سنگینوزن

در این میان میتوان به چند کاســتی تشــکیالتی بهعنــوان دالیل بســط یافتن این نقایص قدیمی اشــاره کرد. فدراسیون قبلــی بوکس که 28 ســال زمامداری کرد و ســرکردگی آن با احمد ناطق نوری بود، در عین تقویت میانوزنها غولهایی چون احســان روزبهانــی را در 81 کیلــو و علی مظاهــری را در 91 کیلو رو کرد و پیش از آنها علیاصغر کاظمی نخســتین بوکسوری بود که بعد از به راه افتادن مجدد مشــتزنی در ایــران پس از انقالب اســالمی روحیه و مدال و اعتبار را به ایــن ورزش بازگرداند. توضیحات فــوق البد این بــاور را قاطعتر میســازد که حضور در اوزانی مثل 69 94، و 75 کیلو و با مشتزنانی مانند امیر احمدی صفا، سجاد کاظمزاده و شاهین موسوی امید چندانی را برای مــدالآوری ما در جاکارتا ایجاد نمیکــرد و چنین معادلــهای برای میادین بعــدی هم مصداق دارد و یا اینکه امروز کسب یک مجوز شرکت در مسابقات المپیک جوانان موفقیتی مهم تلقی میشود اما حتی در این مــورد نیز وزن 81 کیلو و یک بوکســور شاخص جوان حاضر در آن با نام سیدسجاد موسوی به ارمغان آورنده این مهم بودهاند و نه یک ســبک یا میانوزن و این هم نشان از اســتیالی موارد قدیمی و استمرار ارزشهای قبلی در ورزشی دارد که در آن بــه غلط پذیرفتهایم که آبی در اوزان سبک از ما گرم نخواهد شد.