مدیریت،حلقهمفقودهورزشایران

به گلخانه دلخوش نباشیم

قصه ورزش ما بیش از حد غصهدار شده؛ اینکه سیاستگذاران این صنعت و علم هنوز به این اصل اشــراف پیدا نکردهاند و یا اصال نمیخواهند پیدا کنند، اینکه دیگر زمان مدیریت کســانی که نه علم دارند و نه عملی کار کردهاند به سر آمده. دیگر روا نیست 80 میلیون جمعیت مشتاق ایرانی، آخرین درجه تالششان حداکثر یک چهارم نهایی آسیا باشد، جایی که قطر 2/5 میلیونی قهرمان آن است. چرا نمیپذیریم در این سطوح از چاپلوسان و خودیهــای نابلد آبی گرم نمیشــود. پرواضح است که با روش گلخانهای امکان رسیدن به سطح جهانی اوال غیرممکن و اگر هم میســر شود، کامال بیارزش اســت که اگر گلخانهدار یک شب خواب بماند، گلستان نابود است. درک اینکــه ســایرین چه روشهایــی دارند که مردمانشــان را در سطح کالن به ورزش وا میدارند، اصال سخت نیست. امروزه ورزش در ســطح جهانی دیگر یک بازی و تفریح نیست. از آن در جهت بهداشــت و سالمت و باال نگهداشتن روحیه مردم استفاده میشود و باالترین بودجه و اعتبار را برایش در نظر میگیرند. یکی از راههای مبارزه با فســاد اخالقی و اجتماعی مشغول نمودن آحاد مردم در میادین ورزشــی است از نونهاالن تا سینیور گیم، شاید مفاهیم اصلی ورزش توســط مســووالن ذیربط به مصوبین بودجه کشور درست تفهیم نمیشود. شاید هنوز خیلیها نمیدانند که تعداد سالنها و اماکن ورزشــی با تعداد بیماران و معتادان نســبت معکوس دارد وگرنه به خود اجازه نمیدادند اماکن ورزشی آماده خدمت را بفروشند و یا اجاره دهند. شــاید دوستان از اساس به اصل ســوم قانون اساسی که در آن ورزش را رایگان اعالم کرده، اعتقادی ندارند. اساسیترین مساله ورزش کشور مساله زیرساختهاست. اگر فالن باشگاه به آنچنان رشــد در دنیا رســیده به حرف که نیست. در کنار باشگاهش چندین زمین چمن و ســالنهای مختلف دارد که وقتی با داشــتههای خودمان مقایســه میکنیم، جای بسی ســرافکندگی است و تازه معلوم میشــود که قهرمانان ورزشی و باشــگاههای گرفتار آمده در بیاعتباری و جهالت مدیریتی که صرفا بهخاطر آشــنایی با فالن مســوول به چنین ســمتی گمارده شده که هیچ نســبتی با هم ندارد، چه دشواریهایی را تحمل میکنند. ورزش ما هرگز به وســیله مربیانی حتی کیروش و انواع ویچها ســامان نخواهد یافت. ورزش همگانی که آحاد ملت را از ســطح پایه تا سالمندان پوشش دهد، وجود خارجی ندارد. همه مردم باید درگیر ورزش باشند؛ با قوانین مشخص و آیندهای روشن. کمی به قهرمانان جهان و المپیک کشور خودمان که تمام ســالمتی و همه دارایی و زندگی خود را در این راه مصروف داشــتهاند، توجه کنیم. غیر از تعدادی اندک آن هم (در این 15-10 سال اخیر) بقیه چه وضعیتی دارند. کدام سازمان متولی رفع گرفتــاری قهرمانان جهان و ملــی از کار افتاده و گرفتار آمــده در زیر بار انــواع معضالت دامنگیر اجتماع اســت. بارها شــاهد درماندگی قهرمانان جهان و ملی بودهایم که مســتاصل از حل امور جاری و بیپناه و عاجز از اظهار نارواییها در گوشــه عزلت منتظر ترک جهان خاکی هستند. قصه در این مقال بسیار دراز است و کسی را گوش شنوا نیست. هیهات... خالصه بگویم:

ورزش فقط بازی نیســت، علم و صنعتی است که به سرمایه گذاری بسیار زیاد نیاز دارد.

مربــی خارجی چاره کار نیســت. جمع کردن لژیونرها و دو ملیتیها جنبه تبلیغاتی دارد و دیدیم که مفید واقع نشــد چرا که ما چیزی برای تبلیغ نساختیم.

تعریف ورزش همگانی چیز دیگری اســت. جمع کردن تعدادی آدم ســن باال در پارکها و بازی خرس وسط بابت دفع چربیهای دور شکم مفید است، همین.

وجود مســووالن سیاســی در ورزش بهخاطر جذب و فراهم نمودن اعتبارات است، اگر از این حسن برخوردار نیستند که نیستند، وجودشان در این حیطه مخرب و هیچ نمیارزد.

برای شــادمانی و روحیه مردم نیاز به احــداث اماکن فراوان، اصالح زیرســاختها و پس از آن مدیران با کیفیت درس خوانده و کار کرده و عالم نیاز است.

استفاده از تجربیات قدما اگر چه به دلیل بیتوجهی به آنان گوشهگیر شدهاند، جهت مفید فایده شدن نیاز به ارزشگذاری مضاعف دارد. به روز کردن مربیان، داوران و اهالی ورزش ضروری و مفید است. اغلب رشــتههای ورزشی از آنور آب میآیند و آداب و فرهنگش چیز دیگری است. الزم است نیم نگاهی هم به رفتارهای آنان داشته باشیم.

فرهنگ دیگری به ورزش دنیا معنا میدهد. ما و مربیان و بازیکنان بایــد یاد بگیریم که فقط بازی کنیم. دخالت در امور داوری و قضاوت ضربههــای مهلکی به ورزش و تیمها زده اســت. آخر نمونه این رفتار غلط هــم باخت به تیم فوتبــال ژاپن بود که قطعــا چوب جهالت و کــج فهمی را خوردیم و نیز لیگهــای داخلی هم از این آفت بیبهره نیستند.

برای موفقیت مربیان برجســته دنیــا زیرمجموعهای همچون بودجه بســیار کافی، اماکن نامحدود، زمین چمن و ســالنهای متعدد و تعداد کثیری بازیکن مســتعد کارکــرده از نوجوانــی و عالقهمندی خانوادهها ضروری است. وگرنه دیدیم که رســیدن به قهرمانی حتی در آسیا هم میسر نمیشود و نیز به چند نابغه و گلهای خودرو و گلخانه هم نباید دلخوش بود. پنهان شــدن در پشت نام گذشتگان مرحوم و نثار ســالی یک تاج گل، به سر آمده و دردی را دوا نمیکند.

کاش میشــد مانند سابق روسای فدراســیونها توسط وزیر ورزش انتصاب شــوند تا دیگر شــاهد قرار گرفتن والیبالیها در هیات کشتی و دوومیدانیکاران در هیاتهای والیبال و ... و انتخابات مهندســی شــده نبودیم.

قدما و پیشکســوتان به طور معمــول مورد اقبال نبودهاند. حال با تصویب قانون عدم اســتفاده از بازنشســتهها دورتر و رانده میشوند. ورزش کشــور از اجرایی شدن این قانون ناقص ضرر خواهــد کرد. در هیچ کجــای دنیا چنین رسمی نیســت که هیچ، برعکســش هم بسیار صادق اســت تا آنجایی که بســیاری از بزرگان ورزش دنیا مثل رییس ورزش یونسکو یا رییس فدراسیون جهانی وزنهبرداری در سن باالی 75 سالگی بسیار موثرند. حق بود متولیــان ورزش در خصوص عدم اجرای این قانون تالش بیشتری میکردند. شاید به سبب رهایی از دست تعدادی مدیر مزاحم مخالفت قابل توجهی صورت نگرفت.

و حــرف آخر اینکه بــرای اصالح امور ورزش نیاز به تصویب قوانین باالدســتی است که تعامل بســیار نزدیک دولت و مجلس را میطلبد و میبایســت از صفر تا صد ورزش توســط خبرگان به اطالع مجلســیان رسانده شود و مضار قهرمانی قطر در آسیا با وجود ایران به آنان یادآوری شود وگرنه آش همان است و کاسه همان... والسالم.