در زمین خود بازی کنیم

اگــر اهــل فوتبال یــا ورزش باشــید و مخصوصــا در روزهای اخیر مســائل پیرامون ورزش داخلی را پیگیری کرده باشید به شدت میبینیــد که غالب مربیان با پیش کشــیدن اشتباههای داوری، دنبال مقصری برای توجیه ناکامیهای خود و یا کری خواندن برای حریف هستند، درحالی که باید بدانیم اصل ورزش و مرام ورزش چیزی غیر از این مسائل است.

اصوال شکلگیری فعالیتهای ورزشی در گام نخست برای افزایش میزان سالمت فردی و اجتماعی است. ثانیا در گام بعد هدف ورزش ایجاد عالقه اجتماعی و مودت و دوستی در بین آحاد جامعه اســت. درست است که رقابت باید با چاشــنی کری خوانی و کلکلهای ورزشی همراه باشد، ولو اینکه شاهد حواشی باشیم ولی نباید هیچ وقت اصل و اصول را فدای رقابتهای مصنوعی و کلیشهای خودمان کنیم. اگر در کل ورزش کشــور مخصوصا فوتبــال نگاهمان را به اصول و قواعد بر پایــه برنامهریزیهای مدون بیندازیم؛ چنانچه حواشــی هم به وجود بیاید قابل تحملتر اســت، چون میدانیم که اصل را فــدای فرع و کیفیتمــان را فدای کمیتهای بیشمار و بیفایده نکردهایم. مطلوب این است که اگر میبریم پیــروزی را به عوامل درونی و قدرت تمرکز و شایســتگی خودمان ربط دهیم و اگــر هم میبازیم بدانیم که احتماال در زمین خود بازی نکردهایم.

بــا امید به روزی که نــه تنها در ورزش بلکه در همه ارکان جامعه سفســطه بازیها و مغلطهکاریها بهشــدت کاهش یابد و بر بال تــوان، مهارتها و شایســتگی خودمان پرواز کنیم.