استقالل؛بازندهاصلی رقابت گلرها

اگر استقالل، پرسپولیس، سپاهان و تراکتور را مربع قدرت فعلی لیگ درنظر بگیریم، استقالل در پست دروازهبان یک پله پایینتر از سه حریف دیگر قرار میگیرد. سیدحسین حسینی، دروازهبان نامطمئنی نیست و در مقاطعی آنقدر خوب بوده که بهنظر میرسید آبیها برای سالها میتوانند روی یک سنگربان طراز اول حساب کنند، ولی اگر بخواهید او را بهلحاظ فنی با علیرضا بیرانوند، پیام نیازمند و رشید مظاهری مقایسه کنید، سیدحسین بعد از این سه نفر قرار میگیرد؛ همانطور که در سالهای اخیر هر وقت نوبت به انتخاب نفرات تیم ملی رسیده، بیرانوند، نیازمند و مظاهری جایگاه مستحکمتری در اردوی تیم ملی داشتهاند. در چنین شرایطی است که در فصل تعطیلی فوتبال، بار دیگر شایعه بازگشت دوباره سیدمهدی رحمتی به استقالل مطرح میشود و همان رسانههایی که سال گذشته بشدت به رحمتی میتاختند و برای جدایی او از استقالل روزشمار راه انداخته بودند، اینبار از پروژه بازگشت چهارباره سیدمهدی به این تیم حمایت میکنند. رحمتی در میان بازیکنان لیگ، صاحب یک رکورد ویژه و منحصربهفرد است. او تنها بازیکن تاریخ لیگ برتر است که در تمام 19 دوره لیگ بازی کرده. این تداوم حیرتانگیز شایسته تقدیر است. مهدی رحمتی در آخرین قهرمانی استقالل در لیگ برتر (تا امروز) در 06درصد بازیها کلینشیت کرد و یکی از دالیل این موفقیت بود. آمار میگوید او در همین فصل در شهرخودرو یکی از موفقترین گلرهای لیگ بوده و در 93سالگی هم نشانههایی از نزول و افت بروز نمیدهد، اما تجربه ناموفق استفاده از دو دروازهبان همسطح، بدبینیها را برای بازگشت دوباره رحمتی به استقالل بیشتر میکند. بیایید نظر موافق و مخالف هواداران را فراموش کنیم. تکلیف بازوبند کاپیتانی که باید به وریا غفوری برسد یا رحمتی را هم نادیده بگیریم. تردید اصلی آنجایی است که رقابت بر سر شماره یک شدن میتواند دوباره به استقالل لطمه بزند و حاشیههای تازهای را بهوجود بیاورد. در فوتبال رقابت برای رسیدن به ترکیب اصلی باید همیشه وجود داشته باشد. حتی آن نوجوان 71ساله هم باید امیدوار باشد که بتواند مهاجم ملیپوش تیم را نیمکتنشین کند اما درباره پست دروازهبانی این روال برقرار نیست و بهجز موارد استثنائی و خاص، از ابتدای فصل تکلیف دروازهبان اول و دوم و سوم تیم مشخص است. سرخیو رومرو وقتی به منچستریونایتد آمد، دروازهبان اصلی تیم ملی آرژانتین بود اما پذیرفته که باید در تیم باشگاهی ذخیره داوید دخیا باشد و فقط در بازیهای کماهمیت حذفی و جام اتحادیه به زمین برود. این یک قرار مشخص و بدون تغییر است و اگر رومرو در یک بازی، بهترین نمایش سال را داشته باشد باز هم در ادامه باید به نیمکت برگردد و دروازهبان اصلی یعنی دخیا به زمین برود. تجربه به ما میگوید چنین مناسباتی درًفوتبال ایران قابل اجرا شدن نیست و وقتی دو دروازهبان تقریبا همسطح در یک تیم باشند، دیر یا زود اختالف میان آنها علنی میشود. مربیان هم در این شرایط معموالً نمیتوانند با قاطعیت یکی را بهعنوان مرد اصلی و دیگری را بهعنوان دروازهبان نیمکتنشین معرفی کنند و عاقبت همانی میشود که در گذشته بین رحمتیطالبلو و رحمتی-حسینی اتفاق افتاد؛ همان جنگ و دعواها و همان کنایه و متلکها و در نهایت رختکنی که رنگ آرامش را نمیبیند. اگر مهدی رحمتی میخواهد در سالهای آخر فوتبالش بهعنوان دروازهبان دوم به استقالل برگردد (حتی اگر امروز از حسینی بهتر باشد) میتواند یک خرید هوشمندانه قلمداد شود، اما اگر قرار است دوباره به شعارهایی مثل «رقابت سالم» اتکا شود، دود این رقابت به چشم استقالل خواهد رفت.