تدراو تمحمود هبهمنسی تشاعریح وب غورمزانل هست دﻟﻢ تنها نیست

به مناسبت 2۷ فروردین، زا ز علی م بو کش

س �ا لها پيش دوس �تی در س �الروز تولدم به من كتاب شعری هديه داد. شعرهای آن كتاب در اوج خستگیها و روزمرگیها غزل به غزل خنکای صبح �ی بود كه روح خس �ت هام را نوازش میكرد... آن غزلهای س �اده و صميم �ی آن قدر ب �ا دلم همراهی میكرد كه خيال میكردم دوس �تی بیتکل �ف كنارم نشس �ته اس �ت و درد دلهايم را با او م �رور میكنم... بعدها ديدم اين حس مش �ترک بسياری از مخاطبانی است كه اين كتاب را خواندهان �د. نام كتاب: «گاهی دلم برای خودم تنگ میش �ود » بود و شاعرش «محمدعلی بهمنی» . آن روز يادم میآيد نتوانستم كتاب را روی زمين بگذارم و تا پايان اشعارش را خواندم. احساس میكردم شاعر اين غزلها بايد روحی داشته باشد به صفا و صميميت و سادگی شعرهايش. بهمنی، سال 70 برنامه «صفحه شعر» را در مرکز صدا و سیمای خلیج فارس و 4 سال بعد نیز صفحهای به نام «تنفس در هوای شعر» را در هفتهنامه ندای هرمزگان آغاز کرد و س �ال 1378 تندیس خورش �ید مهر به عنوان «برترین غزلس �رای ایران» به وی تقدیم شد. از دیگر آثار محمدعلی بهمنی میتوان به «شاعر شنیدنیست »، «عشق است» ، «نیستان »، «این خانه واژههای نسوزی دارد» ، «من زندهام و هنوز غزل فکر میکنم » نیز اشاره کرد.