معیارانتخا بتانچیست؟
اصا ش �ما برای خودتان یک ماک و معیاری دارید که هی بلند میش �وید خواس �تگاری یا خواستگار میپذیرید؟! اگر دارید که خدا خیرتان بدهد باز یک قدم از بقیه جلو هس �تید، اما اگر ندارید میخواستید چه جوری همسر آیندهتان را انتخاب یا با چه ش �اخصی خواس �تگاران مختلف یا گزینههای مختل �ف را ارزیابی کنی �د. معیارها و ماکهایت �ان را میتوانید به راحتی وقتی خودتان را ش �ناختید فهرس �ت کنید. فراموش نکنید بهتر اس �ت چند معیار مهم و اصل �ی را در بین همه ماکهایتان فراموش نکنید. یعنی اگر دلتان میخواهد خوش �بخت بش �وید حتما این ماکه �ا را جدی بگیرید و سرس �ری از آنها نگذاری �د. ایمان، اخاق، خان �واده و هم کفو بودن را نمیشود بی خیال شد. م �ا ایرانیها ذاتا آدمهای تنبلی نیس �تیم! این را تاری �خ به م �ا میگوید. وقت �ی پای کار و همت کردن باش �د، کم نمیگذاریم. اما دقیقا چه بایی س �ر ما آمده است که ساعت مفید کاریم �ان رتبه س �وم جدول دنی �ا، از پایین را باید داش �ته باش �د؟ یعنی بعد از کویت و عربس �تان که پشتشان حس �ابی به چاههای نفتِ تمام ش �دنی، گرم است، ما باید سومین کش �ور ک �م کار و تنبل دنیا باش �یم؟! آن هم دقیقا در ش �رایطی که سیل تحریمها رو به ما روانه است و کشورمان به یک همت جمعی نیاز دارد. چند تا جامعهش �ناس نشس �تهاند، کل �ی تحقیق و پژوه �ش کردهاند، ازآدمهای مختلف پرس �یدهاند و... تا ته و توی قضیه را در بیاورند. علتهای زیادی باعث ش �دهاند ک �ه ما هم بعد از این دو کش �ور، بیخیال و تنبل باشیم ،کیف چینی زیر بغلمان بزنیم، با کفش چینی راه برویم و گوشی موبایل ژاپنی توی دس �تمان بگیریم. بعد صبح تا شبمان ج �وری کار کنی �م که کل س �اعت مفیدش، روی هم یک ساعت و چهلدقیقه بشود! نیم نگاه �ی به این دلای �ل بیندازیم تا وقتی پش �ت یک �ی از همی �ن میزهای کش �ورمان نشستیم، آن همت و تاش ایرانی رو شود و رتبهمان، به اول از بالا، ارتقا پیدا کند:
دیدهای �د وقت �ی یک نف �ر کارمند دولت میش �ود، اول س �ال تقویم را برمیدارد و با کلی سام و صلوات، تعطیلیها را میشمارد و با دُمش گردو میش �کند؟! بعد همین آدم وقتی بازنشس �ته میشود، یا در شیفت عصر خودش ب �رای خودش ی �ک کار خصوصی دس �ت و پا میکند، چقدر نگران اس �ت که تعطیلی س �راغ کارش نیاید ت �ا ضرر نکند؟ اولین و مهمترین دلیل این اس �ت که ما کمی منفعت طلب شدهایم. وقتی کار مال خودمان است، از جان و دل مایه میگذاریم تا به سود بیشتر برس �یم: فکرمان را به کار میاندازیم، همهجوره وقت میگذاریم، به روز میشویم و... اما وقتی کار مال همه مردم است...
به کار مان عاق �ه نداریم. صبح با کتک از رختخواب بی �رون میزنیم و بعد لحظه ش �ماری میکنیم که س �اعت کاریمان تمام ش �ود. نیم س �اعت به اتمام، عما صحنه را ت �رک میکنیم و جمعبن �دی... آدم یا کارش را عاش �قانه دوس �ت دارد و یا اگر این کار، همان کار مطلوبش نیس �ت، پس زمینهایست تا سرمایه و تجربه کافی جمع کند و در قدم بع �دی، بزند ب �ه دل کار دوستداش �تنی... اینطور نیس �ت؟ اگر نیست، پس همین الان کنار بکش �ید و ح �ق این جای �گاه را ضایع نکنید!
به روز نیستیم! از امکانات و فناوریهای تازه برای بالا بردن س �رعت و دقت کارمان اس �تفاده نمیکنیم. سرمان را به همان چرتکه و دفت �ر و دس �تک قدی �م بن �د کردهای �م و وقتکشی میکنیم. حاضر نیستیم وقتی از ما تقاضا نشده، از مخمان کار بکشیم.
ج �وری کار نمیکنیم که همهچیز واضح و مشخص باشد تا نفر بعدی همهی کارها را از صفر شروع نکند!