«Соңғы аялдама» фильмі туралы

Бұл менің дипломдық фильмім болатын. Диплом комиссиясының төрағасы Никита Михалков болды.

Мен Ақсуатта көп жыл болмай, жазғы каникулға Мәскеуден ұшып келдім. Мектептес достарымды кездестірдім. Кейбіреулерінің тағдыры аса сәтті болмаған: біреулері ішкілікке салынып кетсе, енді біреулері түрмеге отырған, тағы біреулері жоғалып кеткен. Менің ойыма осы туралы фильм түсіру идеясы келді. Бұл азғындаудың себебі неде екендігін зерделегім келді. Суретшінің міндеті — өз шығармасында жауаптарды іздеу емес, сұрақтар қою.

Дантенің «Құдіретті комедиясындағы» Вергилий бейнесі арқау болған оқиғаны ойлап таптым. Менің басты кейіпкерім тағдырдың талай тауқыметін өткеріп, бұл ортада өзінің жат екендігін түсінеді де, одан кетіп қалады. Фильмге сын қарша борап, оған тыйым салынды. Бұл

КСРО күйреп бастаған 1986 жыл еді. Ауылдың құлдырағанын көрген кезімде Одақтың ыдырайтынын алдын ала білдім. Қазақ үшін ауыл — негіздің негізі, оның қорек алып, адамгершілік арқауы қалыптасатын рухани бесігі.

Сөз реті келіп тұрғанда айта кетейін, Данте Алигьеридің «Құдіретті комедиясы» — менің сүйікті кітабым. Маған оның керемет қарапайымдылығы мен симметриялы құрылымы ұнайды. Бұл шығармада тозақ шоғырланған шеңберлерден тұратын ұңғыма түрінде беріледі. Бұл символды мен өзімнің соңғы «Әкеге қоңырау шалу» атты фильмімде пайдаландым. Менің басты кейіпкерім уран өндіруден кейін қалған, шоғырлас шеңберлерден тұратын алып ұңғыманың аузында отырады. Мен Дантенің «Құдіретті комедиясымен» сабақтастыру арқылы көрерменге менің кейіпкерімнің де тағдыр тауқыметтерінен өтетіндігін көрсеттім. Өкінішке орай, көрермендер бұл символиканы байқамады.