Абсурдизмге деген сүйіспеншілік

Madina Zholdybekova. Love of Absurdism Мадина Жолдыбекова. Любовь к абсурдизму

Мәдина Жолдыбекова — Қазақстаннан шыққан суретші. Ақылды, тәуелсіз, өмірге бей-жай қарамайтын адам. Ол ғылыми-көпшілік журналда жұмыс істеді, жарнама агенттігі үшін комикстер мен қолданбалар жасады, ЕҚЫҰ Central Asian Youth Network үшін иллюстрациялар салды, Мәскеудегі «Гараж» мұражайында және Алматыдағы «Целинный» қазіргі заманғы мәдениет орталығында шеберлік сабақтарын өткізді.

Madina Zholdybekova is an artist from Kazakhstan. Smart, independent and thoughtful, she has worked for a popular science magazine, created comics and applications for an advertising agency, produced artwork for the OSCE Central Asian Youth Network and held classes at the Garage Museum in Moscow and the Almaty Tselinny Centre of Contemporary Culture. Мадина Жолдыбекова — художница из Казахстана. Умная, независимая, неравнодушная. Работала в научно-популярном журнале, создавала комиксы и приложения для рекламного агентства, рисовала иллюстрации для Central Asian Youth Network ОБСЕ, проводила мастер-классы в московском музее «Гараж» и алматинском центре современной культуры «Целинный».

Madina lives and works in Nuremberg where she is raising her two-year-old son while producing illustrations on the topics of motherhood and migration, and weaving carpets.

How did you begin? You started out with a technical background, not an artistic one. Was this because your parents were against a career in the arts?

“Everything begins with the cult of exact science in my family. My parents are engineers, and during my childhood lunchtimes were filled with discussions of power lines, transformers, tailing dumps and electrical short circuits. When it was time to choose my profession, ‘tension’ in my family grew, at that time my character had no ‘resistance’ and I did not have any ‘conductors’ as there were no artists among my siblings. My parents told me if I chose to become an artist I would end up sitting at Arbat selling paintings of horses. I didn’t find this an attractive prospect as sitting outside in cold weather in winter and in the heat of summer is tiresome to say the

шығар: мен өте үздік оқушы болдым. Атаанама дипломды әкеп, қолдарына ұстаттым да, мамандығым бойынша бір күн де жұмыс істемей, иллюстрациялаушы болып жұмысқа орналастым. Менің жолым осыдан басталды.

– Сізде өнердегі абсурдизмге, примитивизмге деген сүйіспеншілік қайдан пайда болды? Сүйікті суретшілеріңіз кімдер?

– Мен Эдвард Лирді, Рональд Сирлді, Беатриче Алеманьяны, Максим Покалевті, Мозес әжейді олардың шынайылықтары және әпенділіктері үшін жақсы көремін. Өнердегі абсурдизм жанрына деген нәзік сезімдердің маған қайдан келгенін білуге әлі күнге дейін тырысамын. Балалық шақтағы сезімдерден келген болар. Анам үйге әр түрлі кітаптар алып келетін, солардың ішіндегі ең сүйіп оқитыным Маршактың аудармасындағы «Балаларға арналған ағылшын әндері» болды. Онда бал көйлегін киген торайлар, бастарында оғаш қалпақтары бар әйелдер, шомылу киіміндегі аттар болатын. Бұған қоса, маған Чуковскийдің күнделіктерін оқыған ұнайтын, оларда оның қызы

Мурочка туралы қызықты әңгімелер болды. Примитивистердің шығармашылығында шынайылық бар, маған ұнайтыны да осы, олар өз өнерлерін бақыламайды, бізге өздерінің ең алғашқы, механикалық емес, таза әсерлерін паш етеді.

– Сіз Мәскеуде, Стамбулда тұрдыңыз, қазір Нюрнбергте тұрасыз. Германияда жаңа достар, жаңа шығармашылық орта таптыңыз ба?

least. I liked painting, I graduated from a children’s school of art, but I did not have bursts of painting day and night. After I handed over my diploma to my parents, I found a job as an illustrator without even a day’s experience working in this area. That was how I began to do it my way.

From where did you get your love of absurdism and primitivism in art? Who are your favourite artists?

“I love Edward Lear, Ronald Searle, Beatrice Alemagna, Maxim Pokalyov, and Grandma Moses for their truthfulness and eccentricity. I still wonder where I got my enjoyment of absurdism in art. It probably stemmed from my childhood. My mother would bring home books and my favourite was English Children’s Songs translated by Marshak. There were piglets in ball dresses, ladies with odd caps on their heads, horses in swimming suits. I also enjoyed reading Chukovsky’s diaries, they had remarkably interesting stories about his daughter, Murochka. The creativity of the primitivists has a sincerity that touches me; they don’t control their art, they reveal their immediate, pure emotions in a way that is neither sterile nor mechanical.

You lived in Moscow and Istanbul, now you live in Nuremberg. Have

и ночами. Может быть, на это просто не хватало времени: я была круглой отличницей. Вручив родителям диплом, я устроилась на работу иллюстратором, не проработав ни дня по специальности. С этого начался мой путь.

– Откуда у вас любовь к абсурдизму, примитивизму в искусстве? Кто ваши любимые художники?

– Я люблю Эдварда Лира, Рональда Сирла, Беатриче Алеманья, Максима Покалёва, Бабушку Мозес за их настоящесть и чудачества. До сих пор пытаюсь выяснить, откуда у меня взялись нежные чувства к жанру абсурдизма в искусстве. Вероятнее всего, это пришло из детских ощущений. Мама приносила домой разные книги, и среди них самой любимой была «Английские детские песенки» в переводе Маршака. Там были поросята в бальных платьях, дамы со странными колпаками на голове, лошади в купальниках. А еще мне нравилось читать дневники Чуковского, в них были интереснейшие истории о его дочери Мурочке. В творчестве примитивистов есть искренность, это меня и цепляет, они не контролируют свое искусство, а открывают нам свои первые чистые впечатления, нестерильные, немеханические.

– Вы жили в Москве, Стамбуле, сейчас — в Нюрнберге. Нашли ли вы себе новых друзей, новую творческую среду в Германии?

– Мен жаңа әсерлерді, иістерді жинаймын, суреттерімнің кейіпкерлерін метрода, кафеде кездестіремін. Мұның бәрін картаның бір нүктесінде отырып жасау қиын, сондықтан менің кәсіби қызметім үшін кеңістікте жүріп-тұру маңызды. Балам балабақшаға бара бастады, сондықтан күнімді жоспарлау еркіндігі көбейді. Нюрнбергте жаңа достар таптым, бұл менің Стамбулдағы қателіктеріммен жұмысым болды: ол жақта мен жаңа адамдарды іздемедім, ал ескі достарымды сағына бастағанда, өзіміздің ең алдымен әлеуметтік тіршілік иесі екендігімізді өкінішпен түсіндім. Пандемияның салдарынан өнер топтарын онлайн ғана табудың сәті түседі, Германияда барлығының жабылып тұрғанына бір жылға жуық уақыт болды. Дәл қазіргі уақытта ең қолжетімді көңіл көтеру тәсілдері — супермаркеттердегі шоколад қаптамаларын зерттеу, тоқаш сатып алу және велосипедпен саябақта серуендеу.

– Сіз үшін сурет салу қарым-қатынас жасаудың тәсілі ме?

– Белгілі ресейлік мультипликатор және суретші Юрий Норштейн сурет салу «мықты сөйлеу әлеуеті жасырынған, өзі үшін мүмкін болатын тілде сөйлейтін адам болып қалу үшін де қажет» деген. Маған адамдармен араласқан ұнайды, бірақ өз ойларым мен көзқарасымды суреттер арқылы жеткізу оңайырақ. Адамдармен қарым-қатынасты иллюстрациялар бейнеленген тақталар арқылы құру мүмкіндігі болса, менің бақытымда шек болмас еді.

– Сіз нені армандайсыз, шығармашылықта алдыңызға қандай мақсаттар қоясыз?

– Бала күнімде археолог болғым келетін, өйткені біз түрлі-түсті шынылардан тұратын қазынамызды жерге көміп, бірнеше аптадан кейін оны сол қалпында тапқанда, өзгелердің археологиялық қазбасын тауып алғандай қуанатынбыз. Жас кезімдегі армандарым сол кездегі ортама және университетте ІТ мамандығына оқудың қиындығына байланысты мардымсыздау болды — мен бар болғаны сәтті тұрмысқа шығуды қалайтынмын. Ендігі арманым — негізі қаланғанына жүз жылдай болып қалған америкалық The New Yorker журналы үшін комикс салу. Ұлымды эмоциялық тұрғыда кемелденген, бақытты адам етіп өсіруді армандаймын. Жақында ғана кілем тоқуды бастадым, осы кәсіппен тіл табысып кетемін және менің еңбектерімді көзбен көріп қана қоймай, қолмен ұстап, жылуын сезінуге де болады деп үміттенемін.

Мәдина Жолдыбекованың сайты: www.madikendraws.com Instagram: @madikendraws you found new friends and a new creative environment in Germany?

“I absorb the atmosphere and odours and find new characters to sketch in metros and cafés. It is hard to do this if you stay in one place all the time, so it is important for my professional activity that I keep moving. My child has started at kindergarten so I have more time now. I have met new friends in Nuremberg, which is a correction of the mistake I made in Istanbul. I didn’t look for new friends there so I started missing my old ones; it’s sad to realise that we are all primarily social creatures. The pandemic has made it easier to find art groups online as in Germany almost everything has closed for a year. Currently the only available entertainments seem to be checking out chocolate packaging in supermarkets, buying buns and biking in the park.

Is painting a form of communication for you?

“A famous Russian animator and artist, Yuri Norshtein, said you need to paint to be a human being who can speak a language with a potential for strong expression. I like talking to people but it turns out that it’s easier for me to communicate my point of view through pictures. If it would be possible to talk to people using illustrated boards, my joy would be unbounded.

What do you dream about? What are your creative goals?

“When I was a child I wanted to be an archaeologist after we buried some treasure made of multicoloured glass; when I found the treasure untouched two weeks later I remember feeling so happy, as though I had taken part in an archeological excavation. I didn’t dream much when I was young, thanks to the society I lived in and the difficulties of studying

IT at university – I just wanted to marry well. Now I dream of drawing comics for the The New Yorker, the American magazine that is almost a hundred years old. I dream of raising my son as an emotionally mature, happy man. I have recently started sewing carpets. I hope I will make friends with this craft and you will not only be able see my work but also touch it and be warmed by it.

Madina Zholdybekova: www.madikendraws.com. Instagram: @madikendraws

– Я собираю новые впечатления, запахи, ловлю в метро и кафе персонажей для зарисовок. Находясь в одной точке на карте, сложнее это все делать, поэтому для профессиональной деятельности мне важно перемещаться в пространстве. Ребенок начал ходить в детский сад, поэтому график стал свободнее. В Нюрнберге я встретила новых друзей — это моя работа над ошибками после Стамбула: там я не искала новых людей, а когда стала скучать по старым друзьям, с грустью обнаружила, что мы в первую очередь социальные существа. Из-за пандемии удается находить арт-группировки онлайн, в Германии уже год почти все закрыто. Самые доступные развлечения сейчас — рассматривать упаковки шоколада в супермаркетах, купить булочку и прокатиться на велосипеде в парке.

– Рисование для вас — это способ общения?

– Известный российский мультипликатор и художник Юрий Норштейн говорил: «Рисовать нужно попросту для того, чтобы оставаться человеком, разговаривающим возможным для себя языком, который таит в себе потенцию к сильному высказыванию». Мне нравится разговаривать с людьми, и так сложилось, что мне легче всего достучаться и донести свою точку зрения посредством картинок. Если бы была возможность строить диалог с людьми через таблички с иллюстрациями, счастью моему не было бы предела.

– О чем вы мечтаете, какие цели ставите перед собой в творчестве?

– В детстве я хотела быть археологом, потому что мы закапывали клад с разноцветными стеклышками, а потом, спустя недели, находили его нетронутым и ужасно радовались, как будто это были чужие археологические раскопки. В юности мои мечты были скудными благодаря обществу и сложной учебе айтишника в университете — я просто хотела выйти удачно замуж. Сейчас мечтаю нарисовать комикс для американского журнала The New Yorker, которому около 100 лет. Мечтаю вырастить эмоционально зрелого, счастливого человека из своего сына. Не так давно я начала шить ковры, надеюсь, что подружусь с этим ремеслом, и мои работы можно будет не только смотреть, но и щупать, согреваться ими.

Сайт Мадины Жолдыбековой: www.madikendraws.com Instagram: @madikendraws

Fariza Sadvokassova

Daneliya Tuleshova is a young Kazakhstani singer who shot to fame after taking part in one of the largest singing competitions in the world. She won the fourth season of the

Ukrainian Golos Diti (The Voice Kids),

came eighth in the American talent show

and qualified for the

World’s Best, America’s Got Talent.

final of

The

Данэлия Тулешова — юная казахстанская певица, которая прославилась благодаря участию в крупнейших музыкальных конкурсах мира. Она победила в 4-м сезоне украинского проекта «Голос Дiти», вошла в топ-8 американского шоу The World's Best, вышла в финал проекта America's Got Talent.