Perlembagaan Persekutuan satukan bangsa
Perlembagaan Persekutuan memperakui dan menerima bentuk pembinaan negara bangsa Malaysia yang dipersetujui oleh negarawan kemerdekaan negara antaranya, Tunku Abdul Rahman, Tun Tan Cheng Loke dan Tun V T Sambanthan. Perlembagaan itu dipegang sebagai panduan hidup bernegara dalam aman damai dan perpaduan.
Perlembagaan Persekutuan menggariskan pasak negara, iaitu kedudukan Raja Berperlembagaan, Islam sebagai agama Persekutuan, bahasa Melayu sebagai bahasa kebangsaan dan Perkara 153 menjaga kedudukan orang Melayu dan Bumiputera Sabah dan Sarawak.
Mengambil kira rakyat Malaysia yang terdiri daripada pelbagai bangsa seperti Melayu, Cina, India, Iban dan Kadazan, Raja Berperlembagaan menjadi simbol perpaduan, bahasa ibunda boleh dipelajari, agama lain diamalkan dan Perkara 153 juga menjamin kepentingan minoriti lainnya.
Hakikatnya, tiada negara dalam dunia tidak memiliki kumpulan etnik yang menjadi pengasasnya. Nyata daripada pembentukan Perlembagaan Persekutuan, Malaysia sebuah negara berasaskan etnik, anak watannya Melayu dan Bumiputera Sabah dan Sarawak dan warganegaranya terdiri kepelbagaian etnik dan agama.
Sarjana Inggeris, J S Furnival menyatakan bahawa sebuah negara majmuk seperti Malaysia pasti tidak akan menjadi stabil oleh kerana setiap kumpulan etnik hidup terpisah, terasing dan terputus. Jelas, tesis Furnival ini meleset apabila selepas merdeka, Dasar Ekonomi Baharu (DEB) telah mengubah pemecahan dan pekerjaan mengikut etnik.
Pembangunan berlaku dengan pelaksanaan DEB sehingga membawa perubahan sosial dan transformasi masyarakat melalui proses perubahan sektor kerja dari sektor pertanian kepada sektor komersial dan industri. Kalau dahulu wujud golongan miskin, sekarang muncul kelas menengah dan negara bersifat kekampungan kini menjadi kosmopolitan.
Masyarakat rencam
Perubahan sosial dan transformasi masyarakat telah membina budaya moden dalam kalangan rakyat Malaysia. Walaupun wujudnya kepelbagaian bangsa, rakyat masih berbangga dengan identiti etnik masing-masing berteraskan ruang sivik yang semakin melebar dengan mengutamakan kestabilan, kemajuan, keadilan, keterangkuman, kebebasan, hak dan demokrasi.
Pendapat awam dimiliki mereka lebih berbentuk persamaan dari perbezaan. Mereka berhubungan bukan dengan mengambil dimensi etnik dan agama yang memisahkan mereka tetapi bersifat mendatar dipengaruhi oleh nilai sivik sepunya. Ini menggambarkan masyarakat Malaysia hari ini bukan sebuah masyarakat majmuk tetapi sebuah masyarakat yang rencam sosialnya.
Kajian menunjukkan kesepaduan sosial dan etos bangsa terbina dengan baik di negara ini. Keharmonian ini telah menstabilkan negara hingga kemajuan negara terjamin. Namun, ada pemimpin dan pertubuhan bukan kerajaan (NGO) yang berkempen pada peringkat antarabangsa bahawa hubungan etnik di Malaysia adalah buruk, berlaku diskriminasi dan penghapusan etnik.
Tidak dinafikan berlaku ketegangan sosial disebabkan oleh desakan tuntutan etnik dan pergaduhan antara kaum. Namun begitu, kajian sebelum ini mengenai pergaduhan di Kampung Medan, Selangor dan di Sungai Petani, Kedah menunjukkan pertembungan etnik ini tidak berasaskan perbezaan etnik tetapi kegagalan governans kerajaan tempatan dan negara dalam mengurus kemiskinan warisan dalam etnik terbabit.
Malahan, laporan Indeks Kedamaian Sedunia 2018 menunjukkan Malaysia berada pada kedudukan 25 global dalam kategori golongan negara damai.
Jika kita bandingkan jangka hayat damai di Malaysia dengan Sri Lanka, Myanmar dan jiran negara ASEAN lain, data menunjukkan keganasan lebih ketara di negara berkenaan.
Nyata rakyat pelbagai etnik dan agama perlu mengenal dan berbangga dengan negaranya sendiri. Di Itali, peniaga Cina tidak dibenarkan memasang tanglung di kedai bagi meraikan sambutan Tahun Baharu Cina.
Di Amerika Syarikat, pemandu kereta ditahan bukan kerana kesalahan lalu lintas tetapi dikeluarkan kompaun kerana tidak mampu bercakap dalam bahasa Inggeris.
Di Australia, pembinaan masjid bercirikan negara Islam ditolak kerana dianggap bukan asli kepada landskap arkitek negara itu.
Di China, penduduk Uighur sedang diuji keislaman mereka oleh negara yang berpegang dengan ateisme.
Di Malaysia, oleh kerana kita berpegang dengan prinsip pembinaan negara bangsa bukan asimilasi tetapi integrasi, identiti etnik, sekolah rendah aliran bahasa ibunda dan tempat ibadah sudah diterima bersama.
Tiada negara di ASEAN boleh menerima kepelbagaian sebagai satu kekuatan negara seperti di Malaysia.
Semua pihak mesti kembali kepada identiti politik negara yang tidak suka mendesak dan memaksa dasar kerajaan ke atas rakyat. Rakyat Malaysia lebih cenderung berbincang dan berunding dengan setiap lapisan masyarakat untuk mencari persetujuan dan muafakat.
Pegang teguh prinsip integriti
Kita perlu kembali untuk memahami Perlembagaan Persekutuan dan Undang-undang Tubuh Negeri. Kita perlu memastikan governans berpegang dengan penuh kepada prinsip integriti, keadilan dan keterangkuman.
Demokrasi dan kebebasan bersuara menjadi asas berpolitik yang perlu didokong. Manipulasi etnik dan agama oleh kepemimpinan politik dan NGO dalam mengaut pengaruh dan undi perlu ditangani dengan tegas.
Malaysia yang bermula sebagai sebuah negara bercirikan etnik, kini telah melalui proses pembangunan yang menyulam nilai sivik dalam governans dan kehidupan rakyatnya bergerak ke arah sebuah negara maju.
Jelasnya, kita perlu mengenali negara sendiri, melihat perubahan sedang berlaku dan menilai pencapaian negara yang rakyatnya mendapat manfaat untuk dikongsi bersama.