COVID-19 Pemerkasaan komuniti sejagat

IPT perlu fokus dan utamakan aspek pengantara bangsa a n

Pada 16 April 2020, Presiden Suruhanjaya Eropah Ursula von der Leyen memohon maaf secara terbuka kepada negara Itali kerana lewat menyalurkan bantuan kepada negara itu sewaktu penularan wabak COVID-19 bermula.

Di rantau Asia pula, satu artikel dalam akhbar The Malaysia Reserve bertajuk COVID-19: SE Asia is in shambles, but where is the AEC? bertarikh 5 Mei 2020, penulis menekankan bahawa AEC (Komuniti Ekonomi ASEAN) sebagai komuniti ekonomi tidak mempunyai perancangan bersepadu dalam menangani wabak itu.

Kedua-dua senario itu mengetengahkan satu contoh permasalahan dalam kehidupan bermasyarakat peringkat antarabangsa, iaitu keperluan negara jiran untuk memelihara dan menyumbang kepada kemakmuran dan kesejahteraan bersama.

Sesungguhnya, wabak COVID19 mengingatkan kita semua akan kepentingan bekerjasama antara satu dengan yang lain. Secara khususnya, ia juga mencetuskan persoalan penting dalam konteks pengajian tinggi negara.

Apakah peranan institusi pengajian tinggi (IPT) apabila ada saja permasalahan yang memerlukan solusi demi kelangsungan hidup, pembangunan negara dan kelestarian sejagat? Pengajian tinggi pada asasnya mempunyai faedah intelek, sosial dan ekonomi kepada individu dan komuniti.

Hal ini selari dengan hasrat misi ketiga universiti apabila ilmu, melalui proses pengajaran dan pembelajaran dan aktiviti penyelidikan, diaplikasikan untuk menyelesaikan masalah dan cabaran dalam komuniti. Perubahan persekitaran menuntut kepada keterlibatan universiti yang tonggak kepada kewujudannya ialah ilmu.

Bukan sedikit inisiatif dan aktiviti misi ketiga yang sudah dilaksanakan oleh universiti di negara ini. Di Universiti Malaysia Perlis (UNIMAP) sendiri sebagai contoh, aktiviti ini dilaksanakan pada peringkat tempatan dan antarabangsa. Contohnya, ialah projek pemantapan pengajaran Bahasa Melayu yang dilaksanakan di sebuah sekolah di Phang Nga di Wilayah Andaman, Thailand.

Projek itu, yang mengambil masa setahun, ialah hasil kerjasama strategik antara Majlis Agama dan Istiadat Melayu Perlis, Majlis Agama Islam Wilayah Andaman, Pusat Bahasa Antarabangsa, UNIMAP dan Sekolah Fahad Wittayathan di Phang Nga.

Objektifnya ialah pemberdayaan guru untuk mengajar Bahasa Melayu di sebuah sekolah rendah dalam komuniti yang mahu anakanak mereka mampu bertutur dalam bahasa berkenaan agar lebih berdaya saing dalam persekitaran AEC. Banyak lagi projek seumpamanya dilaksanakan oleh universiti lain di Malaysia.

Bagaimanapun, apabila membincangkan mengenai pengantara bangsa a n, dua pengukuran Petunjuk Prestasi Utama( K PI) yang digunakan adalah sinonim dengan aktiviti pengantara bangsa andi universiti, iaitu pertama bilangan pelajar antarabangsa yang berdaftar dan kedua, program mobiliti pelajar/staf inbound dan outbound.

Kedua-dua K PI ini mula digunakan secara konsisten untuk mengukur kecemerlangan pengantara bangsa a n universiti dalam Pelan Strategik Pengajian Tinggi Negara (PSPTN) yang bermula pada tahun 2007.

Pada tahun 2015, PSPTN disemak dan diganti dengan Pelan Pembangunan Pendidikan Malaysia (Pendidikan Tinggi) 2015-2025, yang juga menggunakan petunjuk kecemerlangan sama melalui Lonjakan 8: Keunggulan Global. Petunjuk sama juga digunakan sebelum ini sebagai KPI Menteri Pengajian Tinggi. Faktor ekonomi menjadi asas kepada agenda pengantara bangsa andal am pengajian tinggi negara.

Apabila wabak COVID-19 di19 isytiharkan sebagai pandemik dandan pergerakan rentas sempadan terhad, pengantara bangsa a n sebagaimana yang diertikan secara automatiknya terkesan. Bilangan pelajar antarabangsa tentu akan merudu m. Ternyata bahawa penekanan yang diberikan terhadap agenda ini atas asas ekonomi adalah tidak lestari. Pandemik COVIDsebenarnya memberi kita satu ruang berhenti seketika untuk menilai a payang seharusnya diketengahkan dalam agenda pengantara bangsa a n.

Sebagai institusi ilmu, kelestarian dan pemerkasaan warga sejagat harus menjadi keutamaan PPPM (Pendidikan Tinggi) 2015-2025 menggariskan matlamat lonjakan Keunggulan Global sebagai ‘memacu peranan Malaysia dalam pendidikan tinggi global menerusi kepakaran akademik dan penyelidikan’.

Barangkali, kita boleh menyemak semula hasrat keunggulan global untuk ‘memacu peranan pengajian tinggi Malaysia dalam kesejahteraan dan kelestarian global’? Melalui perubahan fokus ini, IPT akan dapat menyumbang dengan lebih meluas dan secara terancang kepada hasrat Agenda 2030 Pertubuhan Bangsabangsa Bersatu (PBB) melalui 17 Matlamat Pembangunan Lestari (SDGS).

Tentunya, ilmu yang ada sewajarnya diutamakan untuk menyumbang kepada kesejahteraan dan kelestarian global, dan bukan sebagai satu komoditi yang tidak dapat memberi jaminan kelestarian kepada negara.

Sebagai institusi ilmu, kelestarian dan pemerkasaan warga sejagat harus menjadi keutamaan PPPM (Pendidikan Tinggi) 2015-2025 menggariskan matlamat lonjakan Keunggulan Global bagi memacu peranan Malaysia dalam pendidikan tinggi

* Penulis juga ialah Penolong Naib Canselor, Pusat Pengurusan Strategi dan Kualiti (SQM), Universiti Malaysia Perlis (UNIMAP).