Natale d’ün tempu fà

Tempu fà, ë famiye se reünivun per passà ë Feste de Natale ünseme. Se cumençava i preparativi i primi giurni de dicembre. Ë done redrissuse favun `na grande puliçia ün casa, a pussiera era scacià finta ünt’i canti e i cantui, tütu era lüjente de çira, ë tendine gianche, amidunae de frescu, pendëvun, bele düre, a ë fenestre. Per Santa Bàrbura, u  de dicembre, se semenava ë lentiye ünte de picine pignate de terra coeta ; tüti giurni furëva ë aigà cun gàribu ; per Natale erun devegnüe de ciantine tènere e verde che metèvëmu ünt’u presepi a custà d’u bambìn Gesü. Versu a mitàn d’u mese, u pàire de famiya cumënçava a fà u presepi ; era ün travayu longu e minüçiusu : pintà rë muntagne sci’u papè grisu, pintà ru celu, fà ë stële cun u papè d’argentu d’a ciculata, preparà ë casëte de cartùn cun ë picine fenestre che se droevëvun e se serravun, traçà i camìn, poei mëte ë ghirlande, i santui, pende a l’àrburu de Natale ë caramele, ë peçe d’oru ün ciculata, ë papiyote, ë mandarine. Qarche giurnu prima de Natale, tüt’ë done d’a casa passavun a ciü grande parte d’u tempu ün cüjina, semiyavun a tante abiye afanae. Furëva preparà u pastu magru d’a vigìlia (merlüça o stocafì cun u coru e i barbagiuàn) e poei, per u grande pastu de Natale, cadüna metëva tütu u so coe e tüt’a so’ sapiença per, segundu a so’ bursa, dà u ciü de pieijè pussìbile aigrandieaipicìn.E qandu tüti erun setai a u viru d’a grande tora, che de cançue, che de ride, che de stòrie ! Ma, a u mumëntu d’i treze früti, i fiyoei, ë burnache cine de caramele e u stoemegu ün pocu regirau, nun speravun àutru che de se ne scapà vite vite versu i giüghëti noevi ch’i asperavun a u pen de l’àrburu. Qante bele Feste de Natale ò passau… tantu che i parenti erun a tora per achëlu famusu pastu che nun finiva mai, nui àutri, fiyoei, ünventàvëmu tanti e tanti gioeghi cun i modesti regali ch’avèvëmu truvau ünt’a scarpa ra matìn d’achëlu giurnu unde cada ura che passava ne purtava ün amüsamentu, ün pieijè, üna carëssa, ün baijìn.