VERLANGEN NAAR DE BULDERBAAN
Mercedes kennen we vooral als het merk van de comfortabele zakensedans. Altijd herkenbaar, maar zelden echt uitgesproken. Dat laatste kun je over de AMG GT C Roadster niet zeggen. Alleen de bulderende start is al een sensatie.
Wat ons betreft is het een doodzonde om een cabriolet of roadster met dichte kap te rijden. En al helemaal als het de meest recente traktatie van het net 50 jaar geworden AMG betreft. De effectieve stoelverwarming en de unieke airscarf van de Mercedes-AMG GT C Roadster verwijzen elke slechtweersmoes naar de prullenbak, bovendien is open rijden de ultieme manier om van de bulderende V8 te genieten. Mede dankzij twee turbo’s is de 4,0-liter machine volgens de specificaties goed voor 557 pk, en ook het koppel van 680 newtonmeter vanaf 1900 tpm is indrukwekkend. Maar het blijft niet bij papieren spierballentaal. Het imponeringsgedrag begint al met de koude start. De dubbel geblazen achtcilinder slaat met een luide brul aan en laat zijn ochtendhumeur via het uitlaatsysteem doorklinken in een diepdonkere roffel.
'GENE ZIJDE'
We laten de knop van de AMG Ride Control linksboven op de tunnelconsole nog even in de comfortmodus staan, maar selecteren met de knop rechtsonder wel alvast de blèrstand voor het uitlaatsysteem. Hoewel onze gasvoet nog keurig in de netjes-stand staat, zet de auto zich bulderend in beweging. We zien bezorgde moeders hun kinderen naar binnen roepen en paniekerig kijkende hondenbezitters lijnen hun viervoeters aan. De enorme Panamericana-grille ziet eruit of hij best een teckeltje zou lusten en de fors bemeten wielen met het extreem platte rubber (265/35 R19 vóór en 305/30 R20 achter) ogen alsof ze ook wel iets groters kunnen vermorzelen. Uiteraard hebben wij niets kwaads in de zin. We willen vandaag vooral van de GT C Roadster genieten. Wanneer de motorolie op temperatuur is, selecteren we de rijstand Sport+. Het stationair toerental stijgt met zo’n 150 tpm, de uitlaten klinken nog iets onheilspellender, de schokdemping wordt straffer en de gaspedaalrespons scherper. Ter verhoging van de feestvreugde geeft de auto bij het terugschakelen automatisch tussengas, wat wordt begeleid door een opzienbarend gegrom, geknal en geblaf. Het wordt door een groepje voorbijfietsende scholieren met gejuich en gejoel begroet. Overigens kunnen we tijdens onze rit het spreekwoord ‘Blaffende honden bijten niet’ naar het rijk der fabelen verwijzen. Plotselinge neerwaartse bewegingen van het gaspedaal worden niet alleen gevolgd door een huiveringwekkend gebulder, maar zorgen tevens
voor een duizelingwekkende versnelling. Wanneer je vervolgens constateert dat je aan gene zijde van de rijbewijsgrens dreigt te belanden en even afremt, bijten de remblokken zich als woeste pitbulls in de geperforeerde carbonkeramische schijven. Het stopvermogen blijkt minstens zo indrukwekkend als de voorwaartse drang, beseffen we met het stempel van het stuur in ons voorhoofd. RODE LAP Op het dichtbeflitste Nederlandse snelwegennet is de grootste lol eigenlijk om regelmatig een parkeerplaats op te zoeken, om vervolgens weer de hoofdrijbaan op te knallen. De honderdsprint raffel je in 3,7 seconden af, je onderwijl realiserend dat het maar goed is dat je geen pet hebt opgezet. Want zo efficiënt als de airscarf en de stoelverwarming zijn, zo nutteloos blijkt het windscherm. Hoewel ‘onze’ GT C Roadster matgrijs is gespoten, werkt hij op veel medeweggebruikers als een rode lap op een stier. Met name een bestuurder van een witte A-klasse lijkt bijzonder door onze auto gefascineerd. Hoewel we hem graag een blik op het bevallige achterste van de AMG gunnen, zijn er natuurlijk grenzen. Wanneer hij zijn eigen driester op onze achterbumper lijkt te willen stempelen, flipperen we drie tandjes terug en bulderen we ervandoor. In no time zijn we voor deze enthousiasteling niet meer dan een stip aan de horizon, maar dan herinneren we ons dat roze pasje in onze binnenzak. We laten de rechtervoet weer ontspannen en even later komt de compacte witte merkgenoot naderbij. Dit keer laten we ons niet verleiden tot spelletjes. We verruilen de snelweg voor de N322 en ontdekken dat deze hyperpotente roadster zich ook heel relaxed laat rijden. In de comfortstand grommen we rustig voort. De zeventrapsautomaat neemt ons de schakelarbeid uit handen en het schakelen verloopt kalmer dan in de Sport+-modus.
JUMBO'S EN AIRBUSSEN
Na tien minuten met een tempo van zo’n 83 km/h achter een vrachtwagen te hebben gezeten, vinden we het welletjes. Je rijdt immers niet elke dag in een auto van dit kaliber. We verlangen naar de Bulderbaan op Schiphol, zoals de Buitenveldertbaan in de volksmond wordt genoemd. Daar zouden we lekker kunnen meebrullen met Jumbo’s en Airbussen en ongegeneerd de rechterkant van de snelheidsmeter kunnen verkennen. In plaats daarvan zoeken we de oostgrens op en laten de auto even uitrazen op de Duitse A57. Zelfs als je bij 180 km/h het gaspedaal stevig intrapt, is de acceleratie nog bloedstollend en voor je het weet komt de topsnelheid van 317 km/h in zicht. Vervolgens kie- zen we een wat dynamischer traject over binnenwegen en selecteren we de race-stand van AMG Ride Control. De schokdemping wordt nog iets harder dan in Sport+ en de zeventrapsautomaat gaat in de handstand. Maar om een onverhoopte koprol te voorkomen, blijft het ESP wel ingeschakeld, al is het systeem minder streng dan normaal. Door de directheid van de besturing blijven de uitslagen van het dikke, suède stuur ook op een bochtig traject uiterst beperkt en we constateren dat dit de meest direct sturende Mercedes is die we kennen. Hoewel de AMG GT C Roadster met zijn 1660 kilo bepaald geen vlieggewicht is, zorgen de meesturende achterwielen en het sperdifferentieel ervoor dat hij van bocht naar bocht danst als een prima ballerina, maar dan wel eentje met de baard in de keel. Mede dankzij de ver naar achteren geplaatste motor is de balans indrukwekkend en de meesturende achteras draagt bij aan onwaarschijnlijke bochtsnelheden, maar van overhellen heeft de GT C nog nooit gehoord. De auto blijft je uitdagen en elke keer trap je er weer in ...