ONZE VISA

Voor mij was de rit met de Visa extra bijzonder, omdat dit de auto van mijn jeugd is. Ik heb vele tienduizenden kilometers en honderden uren in een Visa doorgebracht, maar altijd op de achterbank en de bijrijdersstoel. Toen ik 4 jaar was, kocht mijn vader een witte Visa 11L van vlak na de facelift, nog mét de satellietbediening. Een paar jaar later kwam er een eveneens witte 11 RE, met een spoilertje achterop. Ik herinner me vooral de vakanties, waarin we ons met volle bepakking (koelbox, Bobo-vakantieboek) op de autobahn stortten. Ik keek mijn ogen uit naar de dikke Mercedessen W124, Fords Scorpio, Audi’s 100 en Renaults 25 die ons aan alle kanten voorbij scheurden. Vooral de eerste Visa weerde zich kranig en ging zelden kapot. Alleen was de dunne stoffen bekleding na intensief gebruik op het laatst een gatenkaas. De nieuwere Visa 11 RE, de versie waarin vrijwel iedereen volgens mij reed, sloeg op de raarste momenten af. Onder meer op de Wurzenpass van Oostenrijk naar – toen nog – Joegoslavië. De hellingen waren iets te steil voor het Visaatje en we werden zelfs ingehaald door Trabanten en Wartburgs, waarin de bevolking uit het oude Oostblok vlak na de val van de Muur nog massaal reed. De tweede Visa ging weg en maakte plaats voor een auto die ‘een maatje groter’ was: een Renault 25. Een jaar later reden we prinsheerlijk over de autobahn. Op de linkerbaan.