KING OF COOL
Het is de beroemdste achtervolgingsscène uit de filmgeschiedenis. Steve McQueen, alias Lieutenant Frank Bullitt, maakt in de straten van San Francisco jacht op twee criminelen. In zijn donkergroene Ford Mustang GT 390 gaat Bullitt de zwarte Dodge Charger van de boeven achterna, en de snelheden lopen al gauw steeds hoger op. De auto’s springen, brullen, glijden, botsen en slingeren door het verkeer. Terwijl de deurgrepen en wieldeksels in het rond vliegen, weet een tegemoetkomende motorrijder zich ternauwernood het vege lijf te redden wanneer Bullitt met zijn Mustang uitwijkt en naast de weg in het zand terechtkomt. Een grote stofwolk achter zich latend, geeft hij de Ford vervolgens flink de sporen en heeft hij de zwarte Dodge snel weer achterhaald. Kogels vliegen rond Bullitts hoofd, maar een ferme zet in de flank van de Dodge doet de snode misdadigers eindigen in een exploderend tankstation. Weer een zaak opgelost. Het is precies vijftig jaar geleden dat de film Bullitt in première ging. Ter gelegenheid van dit jubileum heeft Ford een speciale editie van de Mustang ontworpen en de musclecar heel toepasselijk naar Frank Bullitt vernoemd. Net als de klassieke Mustang GT 390 uit de film, heeft de nieuwe specialedition een fijnmazige honingraatgrille waarin het iconische Mustang-embleem - een galopperend paardje - ontbreekt. Zwart gelakte 19-inch Torq Thrust-wielen lijken als twee druppels water op de klassieke vijfspaaks sportwielen van het origineel, en een Bullitt-embleem centraal op het achterpaneel laat zien dat de auto naar de beroemde film is vernoemd. Natuurlijk is Montana Green de kleur waarin je je Mustang Bullitt het allerliefste wilt hebben. Het is precies dezelfde kleur als de Mustang van Mr. Bullitt himself. Blijf je liever jezelf, dan behoort Shadow Black ook tot de mogelijkheden.
Kiespijn
Ook aan boord heeft de pony het veld geruimd voor een Bullitt-embleem op het stuur, en de witte pookknoop is een andere verwijzing naar de filmauto. Het meubilair is bekleed met zwart leer dat is afgestikt met groen garen. Wie in de huid wil kruipen van Frank Bullitt hoeft bij aanschaf van de Mustang niet bij te betalen voor het SYNC3-multimediasysteem met AppLink en achteruitrijcamera, net zo min als voor het 1000-watt audiosysteem van Bang & Olufsen. Maar vanzelfsprekend komt de ware muziek bij deze Mustang niet uit de luidsprekers. Wanneer de vlinderkleppen in
Van pure gelukzaligheid springen spontaan de tranen in je ogen.
het buizenstelsel open staan, brult de vijfliter V8 al bij stationair toerental luidkeels. Kun je nagaan wat er gebeurt wanneer de volledige 460 pk’s worden aangesproken. Zelfs Milieudefensie leg je daarmee het zwijgen op. Maar het is beslist niet alleen het gewelddadige gehamer van de V8 dat indruk maakt. Door zijn brute sprintkracht en pure reactie op het gaspedaal – zoals alleen een atmosferische motor kan – springen van pure gelukzaligheid spontaan de tranen in je ogen. Met de grootste precisie beweegt de pook van de zesbak door het schakelschema en wanneer je terugschakelt naar een lagere versnelling, gaat dat gepaard met een gezonde dosis tussengas. Een automaat kun je missen als kiespijn. En dat hebben ze bij Ford vermoedelijk ook gedacht, want die is op de Bullitt niet leverbaar. Nog wat getallen: voor de standaardsprint heeft de Mustang 4,6 seconden nodig, zijn topsnelheid is begrensd op 263 km/h.
Noodzaak
In tegenstelling tot zijn iconische evenbeeld van 50 jaar geleden, weet de hedendaagse Mustang Bullitt uitstekend raad met bochten. Goed, de besturing is niet het toonbeeld van scherpte, maar de 1743 kilo wegende muscle car verandert verrassend lichtvoetig van richting. Het optionele MagneRideonderstel draagt daar beslist zijn steentje aan bij: afhankelijk van de gesteldheid van de ondergrond, wordt de stevigheid van de schokdempers gewijzigd. Natuurlijk kan de stugheid ook handmatig worden aangepast – het verschil is duidelijk voelbaar. Als Frank Bullitt vijftig jaar geleden over deze auto had beschikt, zou zijn jacht op de zwarte Dodge Charger veel minder lang hebben geduurd. En hadden wij de mooiste achtervolgingsscène uit de filmgeschiedenis moeten missen.