Liefde voor sterren
Toen ik vijftien jaar geleden bij AutoReview begon, had ik weinig met Mercedes-Benz. De allereerste CLS was toen net geïntroduceerd en ik had er geen goed woord voor over. Wie koopt nou zo’n onpraktische auto? Mercedes beleefde niet zijn beste jaren: vrijwel elk model van begin deze eeuw had problemen met de elektronica en bleken later ook nog roestgevoelig. Het huwelijk met Chrysler was boulevardblad-waardig.
Langzaam kantelde mijn beeld van het merk, na talloze persintroducties en fabrieksbezoeken. Alleen bij Mercedes kun je een technicus uren enthousiast horen praten over zijn jarenlange studie naar het juiste geluid voor het dichtklappen van een portier. Ik kon bij sommige technische presentaties een geeuw niet onderdrukken, maar was tegelijk onder de indruk van de toewijding van de techneuten. Ook het kwaliteitsniveau werd naar een hoger plan getild. Chrysler werd gedumpt, en inmiddels is het imago van Mercedes weer een stuk beter dan in de begindagen van AutoReview.
Nog zoiets geks: hoe ouder een Mercedes wordt, hoe mooier ik hem vind. In mijn jeugd was de W124 een erg populaire auto, maar vond ik er weinig aan. Ik vond zijn Franse en Italiaanse concurrenten veel interessanter: de Citroën CX, de Renault 25, de Lancia Thema. Als ik nu een goed bewaard exemplaar zie rijden (met name de Coupé), kijk ik om in bewondering. Datzelfde gebeurt met veel andere Mercedes-modellen. Zelfs de W140 S-klasse, die monsterlijk grote auto met de bijnaam Kathedraal, vind ik inmiddels wel wat hebben. Het exemplaar dat in de Marktplaats-rubriek van deze AutoReview langskomt, is helemaal om te smullen. Maar ook mijn mening over de eerste CLS is gekanteld. Mercedes had goed gezien dat er behoefte was aan zo’n vierdeurs coupé en elke concurrent heeft inmiddels zo’n soort auto in de prijslijst staan.
Naast alle nieuwe testauto’s die in onze redactie-parkeergarage langskomen, rijdt de redactie van AutoReview vooral youngtimers. De oogst bestaat uit een Volvo, een Rover, een Saab, een Audi en een Renault. Die laatste was van mij: een Renault 25 van de eerste generatie, met het beroemde (en nog altijd werkende) sprekende waarschuwingssysteem dat in de jaren tachtig zo modern was. Alleen werden de mankementen die ik eerst nog liefdevol afdeed als ‘Franse charme’, wel erg talrijk. En omdat mijn bewondering voor Mercedes-klassiekers en youngtimers steeds maar groter werd, trok ik vlak voor kerst de stoute schoenen aan. Wat ik vijftien jaar geleden voor onmogelijk had gehouden, is nu toch gebeurd. Er zit een Mercedes-sleutel in mijn broekzak.
Hoe ouder een Mercedes wordt, hoe mooier ik hem vind.