Eyeopener

Onlangs ben ik na 25 jaar merkentrouw vreemdgegaan. Niet uit verleiding of onvrede, maar door een moment van onoplettendheid. Zo kwam er al na anderhalf jaar een plotseling einde aan de prettige relatie met mijn inmiddels zevende Volvo. Hoewel ik in 1995 min of meer toevallig in een goudkleurige 240 sedan belandde, raakte ik verknocht aan het merk. Zo volgden er nóg een 240, een 940, een V70, een 360, een V70 en ten slotte de V50. Het wilde er minimaal vier jaar mee rijden. Vandaar dat ik hem zorgvuldig had geselecteerd op zijn aandrijflijn (D5 met automaat), kleur (chameleon blue), interieur (crèmekleurig leer met licht hout) en uitrusting (navi, BLIS, stoelverwarming, 17-inch lichtmetaal).

Na het misfortuin ging ik aanvankelijk op zoek naar een vergelijkbare V50 – eenmission impossible. Mooie V60’s met vijfcilinder diesel bleken eveneens dungezaaid. Bovendien vormden ze financieel gezien een onneembare horde. Ik besloot om de vervolgzoektocht met open vizier aan te gaan. Misschien was de mijlpaal van 25 jaar Volvo wel hét moment om eens iets anders te proberen. Maar met een bescheiden budget enerzijds en een uitgebreid eisenpakket anderzijds, bleek de oogst met mijn zaaicriteria op de diverse occasionsites teleurstellend karig.

De mooie BMW’s 3-serie Touring die langskwamen, moest ik vanwege de hoge verzekeringspremie beteuterd gedag zeggen. De Saab 9-3 Estate en de Alfa 159 Sportwagon die ik ging bekijken, waren ondanks veelbelovende advertentiefoto’s te vies om aan te pakken. Een Mercedes C-klasse Estate die ik zou proefrijden, was vanbuiten netjes, maar bleek vanbinnen een vrijplaats voor zeldzame schimmelculturen. Je vraagt je bij sommige – ook gerenommeerde – autobedrijven af of ze hun occasions wel wíllen verkopen ...

Drie weken van scrollen, klikken en teleurstellende garagebezoekjes later, had ik een nieuw lijstje samengesteld voor een dagje auto’s jagen. Ik bepaalde een logische route en rekende erop dat ik pas aan het eind van de middag huiswaarts zou keren. Maar al om 11 uur was ik weer thuis, een aangename proefrit wijzer, enkele duizenden euro’s armer en een koopcontract rijker. Ik had getekend voor een exemplaar van de ernstig ondergewaardeerde Renault Laguna 3 Estate. Van de eerste eigenaar, met volledige onderhoudshistorie, in de meest complete uitvoering en mét garantie. Ik moet nog een beetje wennen aan de bediening, maar hij is ruimer, stiller, comfortabeler én completer dan de V50. Zo kan een ongeplande aankoop zich ontpoppen tot een regelrechte eyeopener. Zélfs als je jaarlijks in duizend-en-een verschillende auto’s rijdt. Merkentrouw klinkt als een deugd, maar eigenlijk moet je het geen 25 jaar in stand willen houden …