Panasonic Lumix DC-TZ90
Een hoge resolutie, flink veel zoom en daarnaast nog UHD-video’s en leuke extra’s. De Lumix TZ90 heeft veel te bieden. Maar we zien ook minpunten.
Deze compactcamera heeft veel te bieden.
Panasonics nieuwe reiszoomcamera TZ90 heeft eigenlijk alles wat de meeste amateurfotografen van een camera verwachten. Veel zoom, een hoge resolutie, een scherpe ultra-hd-modus en een hoop moderne extra’s. En dat alles zit in een kleine en handzame behuizing. Natuurlijk hebben we er ook wat op aan te merken, want de TZ90 vervult wel bovenstaande eisen, maar niet op consistent hoog niveau. Toch geldt zeker dat de TZ90 een uitstekende keuze is voor wie een compactcamera zoekt voor bijna alle gevallen.
Natuurlijk moeten ook die kopers weten wat de goede en slechte punten zijn. Een zwak punt is bijvoorbeeld de beeldkwaliteit en dat hangt vooral samen met de sterke zoom. De resolutie van 20 megapixel belooft namelijk scherpte foto’s, maar stevig ingezoomd neemt de sterkte aan de rand behoorlijk af. De maximale randscherpte in ons testlab komt in groothoekstand uit op 1498 lijnenparen per beeldhoogte. Dat is een goede score, maar in de hoeken zakt deze tot 1053 lijnenparen en dat is een scherpteverlies van 23 procent. Volledig ingezoomd bedraagt de scherpte nog maar 958 lijnenparen in het midden van het beeld. Dat is 40 procent minder dan wanneer je niet inzoomt. Als je je afvraagt waarom mensen zware telelenzen op hun spiegelreflex zetten en niet volstaan met een kleine reiszoomcamera, dan weet je nu waarom. Daarnaast valt op dat de detailweergave duidelijk minder wordt wanneer je bij mindere lichtomstandigheden een iso-waarde van 1600 selecteert. Echt ruisarme foto’s krijg je met de TZ90 vooral bij daglicht. Is er minder licht, bijvoorbeeld binnenshuis, dan kun je de kleine ingebouwde flitser gebruiken. Hiermee kun je tot 5,6 meter afstand onderwerpen extra uitlichten. Wil je een betere beeldkwaliteit met veel zoom, dan is de TZ100 waarschijnlijk een betere keuze.
Veelzijdige zoom
De dertigvoudige zoom is enorm, maar een camera die dat heeft komt aan de grenzen van zijn kunnen. Dat zie je aan de scherpte, maar ook aan de lichtsterkte die verloopt van f3,3 naar f6,4. Daar staat wel een enorm zoombereik van – omgerekend naar kleinbeeld – 24 tot 720 millimeter tegenover. Van landschapsfoto’s tot beeldvullende details, de TZ90 heeft voor ieder onderwerp
de juiste brandpuntsafstand. En met 22 stuks heeft hij ook altijd wel een bijpassende scènemodus. Draai je het touchscreen 180 graden naar voren, dan activeert de camera de selfie-modus. Daarbij heb je de mogelijkheid om gezichten in negen stappen zachter weer te geven.
Snel, ook bij normaal gebruik
De TZ90 richt zich niet alleen op selfieliefhebbers, maar ook op vloggers. De camera neemt scherpe video’s op in ultra HD met dertig beelden per seconde en goed stereogeluid. Dat is erg prettig voor mensen die veel zelfgemaakte video’s op YouTube zetten. De ultra-HD-modus brengt ook andere mogelijkheden met zich mee. Zo schiet je dertig foto’s per seconde van acht megapixel, maar kun je ook achteraf de scherpte aanpassen met ‘Post Focus’ en kun je werken met focus stacking direct vanuit de camera. Daarnaast heeft Panasonic de camera uitgerust met een slow motion-functie waarmee je in hd-resolutie 100 en in vga-resolutie zelfs 200 beelden per seconde kunt opnemen. Dat levert indrukwekkende video’s op. Op volledige resolutie werkt de seriefotofunctie natuurlijk minder snel, maar met tien foto’s per seconde is hij behoorlijk rap. Op die snelheid kun je in jpeg maar liefst 65 foto’s achter elkaar schieten. In raw zijn het er slechts elf.
De accuduur is vrij gemiddeld: na ongeveer 340 foto’s of een kleine twee uur video is de batterij leeg. Met de autofocus weet de camera dan weer wel te scoren. Of je nou in groothoek of tele fotografeert, bij zonlicht of in de schemering, de TZ90 stelt iedere keer razendsnel scherp. Dat was bij de TZ80 ook al zo en het is fijn om te zien dat Panasonic dat gehandhaafd heeft.
“Alles wat de amateurfotograaf wil hebben, in een kleine en handzame behuizing.” Ton Heijnen