Afvalfotografie
Nikon-ambassadeur voor Europa en fotojournalist Kadir van Lohuizen brengt de harde realiteit van het hedendaagse internationale afvalprobleem aan het licht.
In gesprek met Kadir van Lohuizen, Nikon-ambassadeur.
Door middel van zijn foto’s en werk volgt Kadir over de hele wereld hoe afvalverwerking wordt beheerd, hoe het verkeerd wordt beheerd of, in sommige gevallen, helemaal niet wordt beheerd. Met zijn speciale project van Nikon probeert hij mensen te stimuleren om na te denken over wat zij classificeren als afval en de manier waarop ze dit weggooien.
Waarom heb je je met je dit Nikonproject gericht op de internationale afvalproblematiek?
Toen ik in een van mijn vorige projecten keek naar de impact van klimaatverandering en specifiek naar het stijgende zeeniveau, maakte ik me grote zorgen over de hoeveelheid afval die ik zag op kleine eilanden en stranden. Ik wilde actie ondernemen. Vandaag de dag is onze globale kennis van afval beperkt tot het aan de straat zetten van vuilniszakken zodat deze kunnen worden opgehaald, maar we denken nooit na over de reis die het afval daarna maakt en hoeveel werk en moeite er gepaard gaat met de verwerking ervan. Het belangrijkste element van dit project was het vastleggen van een internationaal perspectief op de afvalproblematiek. Daarom heb ik gekozen voor Jakarta en Tokio in Azië, São Paulo en New York in Noord- en Zuid-Amerika, Lagos in Afrika en Amsterdam in Europa. In sommige van de steden die ik heb bezocht, is er geen ruimte meer om het afval te verwerken. In plaatsen als New York zijn de afvalstortplaatsen vol en zijn ze genoodzaakt het te exporteren. Dit geldt ook voor Jakarta, waar letterlijk geen plek meer is om het geproduceerde afval te verwerken en waar ze nog steeds hun vuil storten op de grootste afvalstortplaats ter wereld. In Tokio, de grootste stad ter wereld, recyclen ze daarentegen vrijwel alles. Daar kunnen we van leren.
Wat waren de grootste uitdagingen die je onderweg bent tegengekomen?
Toegang. Ik moest de bedrijven waarmee ik werkte er vaak van overtuigen mij toegang te
geven tot het afval en het verwerkingsproces. Dit was direct al moeilijk, vooral als het betreffende bedrijf er niet in slaagde zijn afval op een juiste manier te verwerken. New York was in dit opzicht zeer lastig, omdat de afvalverwerking volledig is geprivatiseerd en er veel verschillende organisaties bij zijn betrokken die je toegang moeten verschaffen. Een andere uitdaging was het zoeken naar de juiste visuele balans. Afval is afval en in de meeste gevallen ziet dit er overal hetzelfde uit. Met andere woorden: hoe breng ik de boodschap van mijn project over en zorg ik tegelijkertijd dat alle foto’s interessant en gevarieerd zijn? Hier heb ik veel over nagedacht. Ik heb er vertrouwen in dat het me is gelukt dankzij de verschillende persoonlijkheden van de steden en de mensen die er wonen.
Welke factoren waren van invloed op je keuze voor apparatuur?
Betrouwbaarheid. Mijn Nikon-apparatuur heeft me nooit in de steek gelaten. De omstandigheden waren behoorlijk zwaar, vooral op plekken met een hoge luchtvochtigheid, zoals Jakarta. Het was noodzakelijk dat mijn camera’s en objectieven daar tegen konden. Ik moest me ook op een discrete manier kunnen voortbewegen. Ik heb nooit veel apparatuur bij me, doorgaans twee camera’s en drie objectieven. Hierdoor kon ik me onopvallend door het straatbeeld bewegen, zonder bijvoorbeeld op een vuilstortplaats in Lagos rond te lopen met een enorme hoeveel professionele apparatuur.
De D810 is de camera van mijn voorkeur. Deze heeft fantastische videomogelijkheden en de 36 MP zorgen voor een ongeëvenaarde beeldkwaliteit. De DF is ook zeer bruikbaar door zijn lichte gewicht en draagbaarheid. Wat objectieven betreft, heb ik de AF-S Zoom-Nikkor 17-35mm f/2.8D IF-ED, AF-S NIKKOR 35mm f/1.4G en de AF Nikkor 50mm f/1.8D gebruikt.
Welk advies kun je geven aan andere fotografen?
Mijn belangrijkste advies is om nieuwsgierig te blijven. Op het moment dat je je nieuwsgierigheid verliest, wordt het moeilijk je werk vernieuwend en spannend te houden. Het is ook essentieel om een passie voor reizen te hebben en te weten waarmee je hulp nodig hebt. Ik was in de gelukkige omstandigheid een aantal van de interessantste steden ter wereld te kunnen bezoeken, maar ik had dit niet kunnen doen zonder de juiste lokale mensen die me onderweg hebben geholpen. Dat is wat mij betreft even belangrijk als het hebben van de juiste apparatuur.