Fujifilm X-H1
Fujifilm is niet erg goed in het bewaren van geheimen. De naam X-H1 zwerft online al maandenlang rond en ook het persbericht was al dagen voor het verschijnen van de camera op internet te vinden. En toch is de Fujifilm X-H1 een echte verrassing.
Hoewel de naam X-H1 al heel lang de ronde doet, is de camera zelf een echte verrassing gebleken.
De Fujifilm X-H1 is momenteel de kroon op de X-serie systeemcamera’s en de beste systeemcamera van het bedrijf tot nog toe. Dit wordt gerealiseerd door een geïntegreerde beeldstabilisatie, uitgebreide videofuncties, ontelbaar veel optimalisaties en de degelijke X-Trans-Sensor III met 24 megapixel. De prijs is ook niet slecht, dus de X-H1 is eigenlijk nu al een aanrader.
Ook in onze praktijktest overtuigt de X-H1. Je hebt snel het gevoel iets groots in handen te hebben, misschien zelfs iets té. De camera ligt goed in de hand en de groot uitgevallen handgreep is vooral praktisch wanneer je een groot objectief gebruikt, zoals de Fujinon 50-140mm f/2.8 en de 100-400mm f/4-5.6. Maar daar zal niet iedereen het mee eens zijn. Vond je de X-Pro2 of de X-T2 al groot, dan zul je je mogelijk storen aan het feit dat de afmetingen nog wat zijn toegenomen. En samen met de nieuwe batterijgrip VPB-XH1 komt deze dslm in de buurt van een dslr, zoals bijvoorbeeld de Nikon D5.
Zeer uitgebreid
Wat betreft de uitrusting ontbreekt er praktisch niets aan de Fujifilm X-H1. Er is een infoscherm dat de belichtingsinstelling, accuduur en opslagruimte overzichtelijk en goed leesbaar weergeeft. Er zit een grote en haarscherpe oled-zoeker op met een resolutie die 50 procent hoger is dan die van de X-T2, te weten 3,7 miljoen subpixels. En de grootste nieuwigheid is de geïntegreerde 5-assige beeldstabilisatie, die volgens de fabrikant kan compenseren tot 5,5 stops sluitersnelheid. Dit hangt wel enigszins van de gebruikte brandpuntsafstand af. Maar 5 stops lukt zelfs bij langere brandpuntsafstand zoals die van de Fujinon 90mm f/2. Wanneer je een optisch gestabiliseerd OIS-objectief gebruikt, wordt de stabilisatie gedeeld door de camera en het objectief (camera 3 assen, objectief 2). Doorgaans is dat zinvol, want de grootte van de lensvatting beperkt immers de speelruimte voor de beeldstabilisatie. Tot zover de theorie. Maar ook in de praktijk is de beeldstabilisatie overtuigend. Bij 55mm respectievelijk 83mm in kleinbeeldformaat levert de Fujifilm X-H1 zelfs bij 1/15 seconde nog haarscherpe foto’s. Dat is uitstekend! Maar voor filmers is er zelfs nog beter nieuws.
Met de X-T2 heeft Fujifilm bewezen dat het ook goed is met videos. Wat betreft uitrusting voor video-opnames loopt de X-serie systeemcamera’s nog wat achter bij de concurrenten – denk aan de Panasonic Lumix GH5S die daar juist in uitblinkt. Maar de Fujifilm X-H1 doet een goede poging daar bij in de buurt te blijven. Het toestel neemt video op in 4K en DCI-4K met 30 beelden per seconde, en full-HD slowmotion met
120 beelden per seconde. Daar komt nog 4:2:2-subsampling bij en F-Log, waarmee opnames gemaakt kunnen worden met een hoog dynamisch bereik die geschikt zijn voor nabewerking. Verder kun je kiezen voor een nieuwe Eterna-filmsimulatiemodus en is de cliplengte met vijf minuten verlengd – dus bij maximale resolutie rond de 15 minuten. Het scherpe en draaibare display van 3 inch is uitstekend te bedienen en er is een microfooningang voorhanden. Wel ontbreken HDRen 10bit-opnames. En een hoofdtelefoonuitgang, tenminste op de behuizing.
Meer dan een batterijgrip
Fujifilm heeft de geluidsuitgang van de X-H1 namelijk verlaagd naar de batterijgrip, evenals een aansluiting voor een externe elektriciteitsbron en een schakelaar om de boostmodus te activeren. Dit versnelt enerzijds het zoekerbeeld van 60 naar 100 Hertz. Anderzijds zorgt het ervoor dat de burstmodus van acht naar elf foto’s per seconde gaat wanneer je de mechanische sluiter gebruikt. Met de elektronische sluiter haalt de X-H1 ook zonder ondersteuning 14 foto’s per seconde. Maar de elektronische sluiter beperkt het zeer goede dynamische bereik. Bovendien begon het toestel bij
volledig tempo al na 40 jpegs of 27 raw’s te haperen. Bij acht foto’s per seconde haal je ongeveer het dubbele.
De batterijgrip is ondanks het forse formaat dus een investering die het overwegen waard is, niet in de laatste plaats vanwege de langere accuduur. De batterijgrip heeft plek voor twee extra stroombronnen, dus de in principe wat magere accuduur wordt daarmee drie keer zo lang. Met een volle lading maak je ongeveer 300 tot 400 foto’s. In de snelle burstmodus gaat het logischerwijs sneller. Overigens is de ontspanknop erg gevoelig. Volgens de fabrikant willen veel professionele fotografen dat, maar in onze test leidde het nogal eens tot ongewilde foto’s.
Op veel punten verbeterd
De X-H1 doet het uitstekend: fantastische beeldkwaliteit, zelfs bij ISO 6400, en een robuuste behuizing die op 94 plekken is afgedicht. Verder heb je de mogelijkheid om raw- en jpeg-bestanden die op twee geheugenkaarten staan tegelijkertijd te verwijderen. Verder heeft de X-H1 Relay Recording, wat betekent dat wanneer de ene geheugenkaart tijdens het filmen vol raakt, de camera automatisch doorgaat met de andere kaart. Verder is er nog de snellere en zelfs bij slechte lichtomstandigheden zeer functionele autofocus, en de verbazingwekkend geruisloze mechanische sluiter verdient waardering. Wil je nog minder geluid, dan activeer je de elektronische sluiter – dat zorgt ook nog eens voor minder risico op bewegingsonscherpte.
Info-scherm, beeldstabilisatie, snelle autofocus, uitstekende beeldkwaliteit.
Grote behuizing, matige accuduur, hoofdtelefoonaansluiting alleen op batterijgrip.