Toetsenvirtuoos
Maximilian Muench is niet alleen virtuoos met zijn camera, maar ook op de witte en zwarte toetsen van zijn piano.
Maximilian Muench is een virtuoos met zijn camera en piano.
Veel fotografen vergelijken het maken van een goede foto met het schrijven van een muziekstuk. We hebben het niet voor niets over een compositie. Soms is het makkelijk en komt het vanzelf, soms moet je er hard voor werken. Het is dus ook geen wonder dat de pianist Max Muench ons telkens verrast met beeldende composities die vaak totaal verschillende onderwerpen bevatten. Opnames van eindeloze Noorse of Nieuw-Zeelandse fjorden en IJslandse
gletsjers wisselt hij af met foto’s van de steppen in Mongolië en de structuur van uitgestrekte ijsvelden. Wanneer we hem vragen naar de mooiste herinneringen aan zijn reizen, dan noemt hij echter niet de landschappen, maar de kinderen in Nepal, met wie hij op de hoogvlakten een potje voetbal speelde. Naast de talrijke fotoreizen naar deze bijzondere plekken, die hij organiseert, zijn blog en zijn campagnes, zou je bijna denken dat hij geen tijd heeft om te slapen of te musiceren.
Je bent net terug van een reis naar Azië. Wat deed je daar precies?
Dit jaar heb ik exact twee maanden doorgebracht in Azië. Ik was in Hongkong, Kirgizië, Altaj (Rusland), Mongolië en Japan. Op de trips naar Mongolië en Rusland na kon ik alle bestemmingen combineren met aanvragen van klanten. Daar zaten kleinschalige klussen bij met twee personen, maar de reis in Japan was met een groot internationaal gezelschap. In Centraal-Azië heb ik ook nog een workshop gegeven.
Afgelopen zomer gaf je ook een workshop in Altaj. Wat was dat voor een ervaring?
Ik vind het erg leuk om mijn ervaring te delen met anderen en ze te inspireren met foto’s en reisverhalen. Het liefst doe ik dat met mensen uit andere culturen. Mijn groep in Altaj en Mongolië bestond uit zeven fotografen uit zes verschillende landen en van drie continenten. Dat geeft de grootste kans om elkaar enthousiast te maken en te inspireren. We nodigden ze uit om met mij en mijn Russisch collega Nick Bondarev mee te gaan op deze fotoreis. Het was niet alleen een avontuur, maar het leverde ook unieke ontmoetingen op, zoals met de beruchte Kazachse Eagle Hunters. Ook heb ik workshops beeldbewerking en socialmediamarketing gegeven.
Kon je je wel losmaken van deze regio?
Moeilijk. Ik vind deze omgeving heel spannend, want we horen er zo weinig over. Tadzjikistan en Kirgizië zijn nu niet bepaald de favoriete vakantiebestemmingen van veel mensen. Volgend jaar staan er ook weer reizen naar Azië op het programma, want het is een veelzijdig continent. Ook ga ik daar workshops geven in de Gobiwoestijn en op het Russische schiereiland Kamtsjatka.
Wat gaat er voor zo’n fotoreis en workshops zoal mee in de koffer?
Dat is afhankelijk van het doel van de reis. Soms moet er een product mee dat gefotografeerd moet worden en soms gaat het alleen om de bestemming. Soms is het een combinatie van beide. Dat is allemaal van invloed op de apparatuur die ik meeneem, zoals filmcamera’s, microfoon of balhoofd. Maar wat het doel ook is, een goede voorbereiding is belangrijk. Goede kleding is van belang, maar ook de planning qua locaties en activiteiten zijn van invloed op het resultaat. Voor mijzelf neem ik alleen het hoognodige mee en ga ik ervan uit dat ik tussendoor een was kan doen in een hotel of rivier.
“Volgend jaar staan er ook weer reizen naar dit veelzijdige continent op het programma.”
In 2017 maakte je voor campagne van Samsung alle foto’s in Mongolië met een smartphone. Is dat niet vreemd voor iemand die gewend is een zware dslr te hanteren? Ik vond het zeer natuurlijk aanvoelen, eigenlijk. Ik ben mijn Instagram-carrière namelijk begonnen met een smartphone van Samsung. Precies vier jaar geleden trok ik met mijn smartphone door de Harz (gebergte in Midden-Duitsland – red.) voor het maken van winterfoto’s. In die vier jaar zijn de kleine camera’s weer veel moderner en een zeer bruikbaar gereedschap geworden. Natuurlijk ben je wat beperkter qua brandpuntsafstand, scherptediepte, lichtgevoeligheid, maar ik vind dat een uitdaging. Ik wil de camera eerst leren kennen en word graag creatief uitgedaagd als ik beperktere middelen bij me heb. Je geeft niet alleen workshops en maakt foto’s voor grote bedrijven, je hebt ook fotodocumentaires gemaakt. Vertel hier eens meer over. Hoe mooi een landschap of hoe verschillende de landen ook zijn, het draait natuurlijk allemaal om de mensen en dieren die er wonen. Zij maken het land en het landschap tot wat het is. Mijn reizen naar Jordanië waren lang zo interessant niet geweest wanneer ik niet met de bedoeïnen om een kampvuur had gezeten. En wanneer ik niet in het arme zuiden van Tasmanië de vele verhalen van de inwoners had aangehoord, dan had het landschap mij waarschijnlijk lang niet zo diep geraakt. Wanneer ik aan Nepal denk, dan schiet mij meteen het potje voetbal te binnen dat ik daar met de kinderen op het dak van de wereld speelde. We moeten de aarde leren kennen waarop we
wonen, om onszelf te leren kennen en om verbanden te zien – politiek, economisch, klimaat en milieubescherming en het eigen consumeergedrag.
Wie of wat zijn de ‘German Roamers’?
Dat zijn veertien fotografen uit heel Duitsland die vier jaar geleden een samenwerking zijn gestart. Het doel is om de natuur in hun eigen omgeving te ontdekken en om de wereld rond te reizen, verhalen te vertellen en anderen te inspireren om er ook met de camera op uit te trekken.
Op Instagram heeft deze groep 335.000 volgers. Komen daar ook opdrachten uit voort?
Het potentieel van onze gezamenlijke vier miljoen volgers is natuurlijk enorm. Het was nooit ons doel om de grootste outdoor-community van Europa te worden, maar buiten dat heeft social media veel dromen van ons doen uitkomen. Maar het staat of valt – toen en nu – met het leveren van goede content. Dat dit niet onopgemerkt is gebleven blijkt wel uit de vele samenwerkingen en campagnes die we in de afgelopen jaren succesvol hebben kunnen uitvoeren.
We proberen steeds een paar stappen vooruit te zetten, verder te denken en met onze gezamenlijke creativiteit, samen met de opdrachtgevers campagnes op maat te maken. Onlangs hebben we daar ook bewegende beelden aan toegevoegd. Voor uitge
verijen maken we advertorials, bijvoorbeeld voor de magazines die je in vliegtuigen te lezen krijgt.
Vorig jaar kwam ons eerste boek uit: German Roamers – Deutschlands neue
Abenteurer, een bestseller. Naast alle opdrachten blijven wij het belangrijk vinden om aandacht te besteden aan milieu en klimaat. In de zomer van 2018 hebben we een grote bewustwordingscampagne in de Balkan opgezet. We namen onze volgers mee op deze reis door acht landen en besteedden aandacht aan het thema stuwdammen. Europese banken financieren een zogenaamde ‘ecostroom-monopolie’, waarbij hier goedkope stroom wordt geproduceerd, maar tegelijkertijd de natuur
wordt verwoest en mensen zonder pardon worden geherhuisvest. De opbrengsten komen niet ten goede aan de plaatselijke bevolking, maar vloeien terug in de kassen van de banken. Het is een beladen onderwerp en deze praktijken komen bij ons nauwelijks in het nieuws. Tot overmaat van ramp betekent dit dat in de laatste wilde Europese rivier 300 dammen en waterkrachtcentrales worden gebouwd voor het opwekken van stroom. Daarmee wordt dit gebied onherstelbaar verwoest.
Je studeert muziekproductie, geeft workshops, doet reclamecampagnes, houdt een blog bij en bent een van de German Roamers. Slaap je eigenlijk wel?
Haha! Die studie, dat is nog wel een dingetje. Ooit zal ik afstuderen. Maar slapen schiet er bij veel reizen wel bij in ja. Powernaps doen wonderen!
Veel fotografen zien overeenkomsten tussen foto- en muziekcompositie. Zou je beide disciplines kunnen combineren?
Ik vind het heel belangrijk om beide elementen met elkaar te combineren. Ik heb al eens muziek voor films geschreven, dus is het niet meer dan logisch dat ik ooit mijn eigen film ga draaien en daarvoor dan zelf de muziek schrijf. Ooit komt het er van. Maar zeggen we dat niet altijd?