Cri du coeur
Ik heb een fascinatie voor begraafplaatsen. Op mijn 16e was ik met school voor het eerst in Parijs en wist ik niet hoe snel ik naar het graf van Jim Morrison op Père Lachaise moest gaan. Daar stond ik, tussen andere jongeren uit alle
Light My Fire delen van de wereld, in een wolk van wiet en met uit een draagbare cd-speler. De rest van de reis, die onder meer langs Musée d’Orsay en Centre Pompidou voerde, kon me gestolen worden.
Mr. Mojo Risin Ik had aan het graf gestaan van gestaan.
Inmiddels heb ik iets meer interesse voor kunst en iets minder voor The Doors. Mijn belangstelling voor begraafplaatsen is er echter nog steeds. Eind april was ik weer in Parijs en ook nu stond er een begraafplaats op het programma. Cimetière du Montparnasse deze keer, letterlijk in de schaduw van de foeilelijke zwarte wolkenkrabber Tour Montparnasse.
Bij de ingang kon je een overzicht krijgen waar de graven van de beroemde mensen zich bevinden. Het waren er nogal wat: de schrijvers Jean-Paul Sartre en Simone de Beauvoir, de dichter Charles Baudelaire, de zanger Serge Gainsbourg, onze Nijmeegse cineast Joris Ivens, en ook André Citroën. Ik stippelde een route uit, die zou eindigen bij het graf van de oprichter van het meest prestigieuze automerk van Frankrijk.
Wat ik mooi vind aan Fransen, is dat ze hun helden uit het verleden niet vergeten. Niet alleen koningen en presidenten, ook mensen uit de kunst blijven in de harten van de Fransen voortleven. Bij het gemeenschappelijke graf van Jean-Paul Sartre en Simone de Beauvoir
cri du coeur hadden tal van liefhebbers een achtergelaten. “Lieve Simone, dank voor jouw moed en je inspiratie.” Het stikte op de begraafplaats van dergelijke briefjes. Zelfs het graf van Baudelaire, die al in 1867 overleed, werd nog onder hartenkreten bedolven. Wie geen briefje schreef, liet een metrokaartje achter onder een kiezelsteentje.
Ik was benieuwd wat ik zou aantreffen bij het familiegraf van André Citroën, die in 1935 is gestorven. Talrijk zijn zijn revolutionaire ideeën. Zo voorzag hij Frankrijk van gratis routeborden (160.000 in totaal), met als voorwaarde dat het Citroën-logo er duidelijk op zichtbaar
Waarheen leidt de weg was. De begrafenisklassieker is in het geval van André Citroën wel heel toepasselijk.
Het graf lag er totaal verlaten bij. Geen hartenkreten, zelfs geen metrokaartjes. Wat een contrast met wat ik bij Baudelaire en Gainsbourg aantrof. Ik had gelukkig nog een metrokaartje bij me en legde dit op het graf.
Toch kwam het goed die dag. Op een kwartier lopen van Cimetière du Montparnasse bevindt zich het Parc André Citroën, aan de oevers van de Seine. Geen tuin met bloemen, fonteintjes, kronkelende paden en fladderende vlinders. Wél een hypermodern park met rechthoekige grasvelden en pleinen, twee enorme futuristisch ogende kassen en een heliumballon die je tot 300 meter boven de grond tilt, zodat je een mooi uitzicht hebt over Parijs. Geheel in de vooruitstrevende stijl van André Citroën, en precies op de plek waar hij in 1915 zijn autofabriek startte. De Fransen hebben hun gevoel voor symboliek dus toch laten spreken. Met die wetenschap smaakte de vin rouge in het park toch nét een beetje beter.