Metro’s & Quattro’s
Een blik op de auto’s die in 2020 veertig jaar zijn geworden, maakte nostalgische gevoelens in me los. Ik ben zelf bijna 42 jaar, dus ik kan me het straatbeeld met alle 40-jarige auto’s nog levendig herinneren. Neem de Fiat Panda. Mijn vader – geen liefhebber – overwoog om er eentje te kopen. Het was een van de weinige kleine auto’s waarin hij met zijn lange benen goed kon zitten. Mij leek het niet zo’n fijn idee om mijn kinderjaren achter in een Panda te moeten slijten. Ik begreep niet waarom we niet ‘gewoon’ een Mercedes kochten. Net als de vader van een vriendje, die elke twee jaar een nieuwe aanschafte. Of een BMW 323i (E21), zoals de buurman. Ik schreef al eens op deze plek dat ik het verbijsterend vond dat mijn ouders zijn uitnodiging om tijdens zijn vakantie op de auto te passen niet aannamen. Misschien kwam het door zijn vrolijk bedoelde waarschuwing: “Een tik op het gaspedaal en je rijdt bij de bejaardenflat aan de overkant naar binnen.” De Panda kwam er overigens niet, het werd een Citroën Visa.
Terug naar de 40-jarige auto’s. De moeder van een Engelse buurjongen had een Austin Metro – ze waren zo Brits dat ze oud en nieuw pas vierden op de Greenwich-tijd, een uur later dan wij dus. Dit gezin piekerde er niet over om in een auto te rijden die níet Made in Britain was. Zij reed een Metro, hij een Austin Allegro. Al kwam het erop neer dat ze al blij waren als een van de auto’s ’s ochtends überhaupt startte.
We gingen vrijwel elk jaar naar Zuid-Duitsland op vakantie. Een timmerman in een klein dorp, die zijn hart verpand had aan Audi, was onze gastheer. Er stond een zwarte Quattro op zijn oprit, naast allemaal andere Audi’s en Volkswagens. We kwamen er zo vaak dat we met het gastgezin mee mochten naar het feest van de vrijwillige Feuerwehr, een paar dorpen verderop. Mijn hoogtepunt was dat ik in hun Audi mee mocht rijden – in razend tempo scheurden we zonder gordel in het pikdonker door het heuvellandschap.
Dat de bestuurder bij het feest (lange tafels, inhaken en meezingen) de hele avond pullen bier had gedronken, was in de jaren tachtig niet zo’n groot bezwaar. Bij mij als kind al helemaal niet. Als ik maar niet in de Visa hoefde te zitten.
Auto’s waar ik toen niets mee had, vind ik nu geweldig. Inmiddels smelt ik van vertedering als ik een Fiat Panda van de eerste generatie zie rijden. Wat een geniaal ontwerp van Giugiaro. Zelfs een Lada 2105 heeft nu mijn warme belangstelling – hoeveel zouden er nog zijn in Nederland? Ook de Audi Quattro, de Renault Fuego, de Talbot Tagora en de Lancia Beta Trevi vind ik na 40 jaar nog altijd aantrekkelijk. Maar met de Austin Metro heb ik nog steeds niets. Wél ben ik razend benieuwd in welke auto het Britse gezin tegenwoordig rijdt.
Inhaken, meezingen en bier drinken, en dan weer in het pikdonker naar
huis met de Audi Quattro.