Deze maand vertoeven we in de tuin van

“Nog voordat ik met het huis klaar was, had ik er al een paar tegels uitgehaald en een aantal van mijn eigen plantjes gepoot.”

Afscheid nemen van mijn paradijs viel niet mee, maar de liefde bracht me naar een andere tuin. Deze tuin was niet zo erg groot en ook daar waren er veel stenen. Dit keer waren het echter mooie stenen, maar ze moesten toch voor een groot deel het veld ruimen. Mijn bloemen en planten wou ik meenemen naar de nieuwe bestemming , maar ze waren in de loop der jaren erg groot geworden. Daarom kon ik alleen een stukje wortel of een klein stekje meenemen. De planten overleefden de trip en kwamen op de nieuwe plek weer tot leven. Alleen mijn blauweregen ( Wisteria) gaf tot mijn grote verdriet de geest.

Ik ben gelukkig in mijn nieuwe paradijs, dat zich steeds verder ontwikkelt. Binnenkort kan ik in de voortuin aan de slag. Daar is straks ruimte voor een tweede paradijs, als de bestrating in de lente plaats gaat maken voor een nieuwe tuin. Toen ik nog in Amsterdam woonde, had ik zoveel planten op mijn balkon staan dat ik nauwelijks nog kon zitten. Dat vond ik niet erg , want het was mijn groene oase. Toen ik naar Purmerend verhuisde, had ik opeens een tuin met veel steen. Je kent ze wel, van die grindtegels. Nog voordat ik met het huis klaar was, had ik er al een paar tegels uitge - haald en een aantal van mijn eigen plantjes gepoot. Al snel werden dit er meer en langzaam ontstond mijn paradijs, dat compleet werd toen ‘mijn liefde’ in mijn leven kwam.