The Full Monty

Klimaatverandering maakt de temperaturen steeds grilliger, waardoor het tijd wordt dat we anders gaan tuinieren, denkt Monty.

We hebben een keerpunt bereikt hier op Longmeadow. Wateroverlast is een deel van het probleem, maar het heeft vooral te maken met het klimaat. Het klimaat verandert en meestal ten kwade, tenminste voor ons mensen. In feite zal de planeet prima overleven, net zoals het talloze ijstijden, verwoestende vulkaan- en meteorietinslagen heeft overleefd. Maar als we onze activiteiten ongecontroleerd door laten gaan, zouden we ons leven wel eens heel ongemakkelijk kunnen maken.

We beginnen dat ongemak in onze tuinen te merken. Zo’n overgang gaat niet van de één op de andere dag. Zaken zijn een tijdje in orde totdat ze dat plotseling niet meer zijn. Zo was het de afgelopen paar jaar. De droogte en extreme zachtheid van de voorgaande winter hield ons voor de gek. We dachten we dat dit een trend was en dus kweekten meer gevoelige planten dan eerst. Ook de afwezigheid van modder – altijd een probleem van de winters op Longmeadow – leek een goede zaak. Toen kwamen de hitte en droogte van de zomer erbij.

De resultaten waren onverwacht en ogenschijnlijk grillig. Zonnebloemen groeiden tot de helft van hun grootte en bloeiden minder. De bananen groeiden helemaal niet, maar bleven bevroren in de staat waarin ze begin juni verkeerden. Canna’s, waarvan wordt gezegd dat ze heel veel water nodig hebben om te gedijen, leken er helemaal geen last van te hebben. Onze dahlia’s bloeiden tot zes weken later dan normaal, net als de gember. In november, toen het filmen voor het jaar voorbij was, ruimden we de tuin leeg en lieten hem rusten, zoals we altijd doen. Canna’s, gember, bananen, salvia’s en dahlia’s werden allemaal opgegraven, opgepot en zorgvuldig opgeslagen in schuurtjes en kassen. Onze citrus-, olijf- en granaatappelbomen werden ook naar binnen verplaatst om ze te beschermen tegen overtollige winterse regen en de winterse kou. Maar de kou kwam niet zoals verwacht.

Eerst kwam het nauwelijks boven de -5°C uit, wat tegen te gaan was met kachels en veel vliesdoek, maar later kelderde de temperatuur naar -14°C. Kou onder -10°C vraagt om een andere aanpak. De spelregels veranderen.

Het punt is dat klimaatverandering niet alleen de gemiddelde temperatuur aanzienlijk doet stijgen, zij het met schijnbaar kleine hoeveelheden, maar ook tussen extremen heen en weer slingert. Het verschil tussen de warmste dag afgelopen zomer en de koudste dag deze winter was meer dan 50°C. Dat is onwerkbaar voor heel veel planten en voor mij als tuinier. Dit betekent ‘s zomers water geven wanneer dat sociaal en praktisch onwenselijk is – zelfs als we midden in een droogteperiode onze eigen onbeperkte voorraad zouden hebben, wat niet zo is. Dure planten water geven terwijl dieren en zelfs mensen het zonder moeten stellen is onaanvaardbaar. Daarnaast is de brandstof, die gebruikt wordt voor winterbescherming niet-duurzaam, duur en immoreel. Dit draagt direct bij aan klimaatverandering en verergert dus het probleem. Met andere woorden, deze planten zijn het niet waard. Ze zijn niet langer een praktische optie. Tijd voor verandering.

Welnu, dit is werk in uitvoering. Ik weet niet zeker wat ‘deze planten’ zijn. De rode bananenplanten zijn het in elk geval wel en de boomdahlia’s ook. Ik zal doen wat ik kan om onze citrusplanten in stand te houden, maar ze zullen misschien weg moeten, omdat ik geen verwarmde oranjerie ga bouwen. Dat geldt ook voor sommige salvia’s, gembers, canna’s en dahlia’s. In plaats daarvan zal ik een nieuw palet creëren van vaste planten die echt winterhard zijn. Ik zal doorgaan met het kweken van eenjarigen en ze met plezier naar de composthoop brengen als hun tijd erop zit. Maar ik zal de planten die we in de winter opslaan drastisch verminderen.

Als gevolg daarvan zal de tuin, vooral de Jewel Garden, er heel anders gaan uitzien. Ik vind dit spannend en zie het meer als een kans dan als een probleem. Misschien wordt hij wel mooier.

“Het verschil tussen de warmste dag en de koudste was meer dan 50°C.”