Wandelen naar de sterren van de hemel
13 voordelen van wandelen
Nooit heb ik kunnen bedenken dat ik de Oostenrijkse Alpen op een andere manier zou zien dan dat ze met sneeuw bedekt zijn. Met een skilift naar boven en heerlijk skiënd naar beneden. Zo dacht ik altijd over het prachtige skioord Ischgl, maar daar is sinds het openingsweekend van de Culinaire Jacobsweg in hetzelfde dorp, een extra dimensie bijgekomen: wandelen én vliegen door de bergen en je ogen uitkijken …
Natuurlijk gaat het ons lukken”, zei ik stoer tegen collega Chantal, toen we aan de start stonden van de bergwandeling van 2,5 uur, de Culinaire Jacobsweg op. Het is dat ik wist dat op 2,2 kilometer hoogte in de Jamtalhütte Michelin-koks de sterren van de hemel stonden te koken om ons van een voortre elijke lunch te voorzien, anders was ik er misschien niet aan begonnen. Chantal had al avonden van te voren geoefend door gewoon een paar uur te gaan wandelen. Ik natuurlijk niet. Ik vind het onzinnig om zonder doel zomaar te gaan wandelen. En met een doel bedoel ik dat er een eindpunt moet zijn, dat je dus ergens naar toe moet wandelen. “Dát is dus onzin”, zegt fotografe Doret, die zelf een fanatiek wandelaarster is. “Wandelen is zo ontzettend gezond voor lichaam én geest, dat dát dus uiteindelijk het doel is.” Inmiddels in een kort broekje gehesen (wel met kanten rand eraan), rugtas om én goede loopschoenen in een hip kleurtje aan (ik ga natuurlijk niet op die grove bergschoenen lopen...), gaan we met zijn allen op stap, de bergen in. “Vergeet vooral niet om je heen te kijken”, roept fotografe nog even snel, terwijl ze al een kilometer voorop loopt.
Hoofd leeg, buik vol
Het begin valt best wel mee. Ondanks dat het smalle bergpaadjes zijn met veel rotsstenen, hou ik het aardig uit. Ik ben de oudste van de groep, dus ik mag halverwege uitpu en. Ik kijk voor mij uit en zie de kopgroep langzaam omhoog stijgen, zonder te weten waar het eindigt en je niet ziet wat er achter die bergtop nog meer tevoorschijn komt. Het enige wat je kunt doen is doorstappen. Tijdens het stijgen én dalen leer je heel wat over jezelf, je lichaam en over die ander die naast je loopt. Dat is dus ook een van die vele voordelen van wandelen. Je kunt namelijk verder dan je denkt. Als je met adem tekort de eerste bergtop over bent, je weer overzicht hebt waar je naartoe gaat, krijgt je lichaam vanzelf weer energie. En ik merk dat ik tijdens het wandelen aan niets anders denk dan aan het feit dat ik boven wil komen, dat ik mijn voeten goed neerzet en van al het natuurschoon om me heen moet genieten. De dagelijkse zorgen bestaan even niet, je loopt je hoofd leeg.
Mooie koeien
Het begint in de buik ook een beetje te rommelen. Nog een uur en we mogen proeven van het gerecht van onze 3-sterren kok Jacob Jan Boerma van restaurant De Leest, aan het eind van deze route. En dat is niet te versmaden. Op het terras boven in de bergen prikken in de kalfstong van Jacob Jan, met een bubbeltje erbij. Niet teveel natuurlijk, want we moeten nog teruglopen, 2,5 uur. Het is dan wel dalen, maar toch. Dat je hier weer andere spieren voor gebruikt, merk ik aan mijn knieën en een zwabberend rechterbeen. Die steeds erger wordende spatader moet ik toch eens weg laten halen. Als je daalt, heb je beter zicht op de omgeving, zie je ineens dat er mooie, apart gekleurde koeien los in het wild lopen. Dat ik ooit een koe bijzonder zou vinden … Deze koeien zijn dat wel, allemaal met een bel om hun nek en poserend voor de camera’s van die gekke Hollanders (alsof ze nog nooit een koe hebben gezien!).
Aan het eind van de dag blijk ik 18,6 kilometer te hebben gelopen, 28.752 stappen te hebben gezet en 58 verdiepingen te hebben geklommen. Handig zo’n gezondheidsapp, een beetje jammer dat dezelfde app bij de fotografe en haar collega aangeeft 24,4 kilometer te hebben gelopen. Maar ja, zij hadden ’s morgens vroeg al twee uur ‘ingelopen’. Dus dat telt eigenlijk niet …
De volgende dag
De blarenpleisters komen tevoorschijn, het opstaan van de ontbijttafel gaat wat moeilijker, maar we gaan weer een bergrondje lopen. Als je namelijk de Culinaire Jacobsweg beloopt, ga je ‘all the way’. Vandaag gaan we weer 2,5 uur wandelen naar de Heidelberger Lodge. Een ander gebergte, een andere route. Ik heb er meer moeite mee en merk dat ik 56 ben en te weinig getraind heb. Of eigenlijk helemaal niet. Mijn mede-wandelaars zien er ogenschijnlijk weer helemaal t uit en lopen al babbelend honderden meters voor me uit. Normaal loop ik altijd met mijn mobiel in mijn hand, want je kan niet weten wie er belt, of er nog belangrijke mailtjes binnen komen of dat Facebook nog even gecheckt moet worden. Tijdens deze wandeling vroeg ik mij halverwege af of ik hem wel bij me heb. Hoezo hoofd leegmaken? Het is echt zo, je ruimt alles op tijdens het wandelen, je lichaam kan veel meer dan je denkt en je ziet eindelijk hoe mooi de natuur kan zijn. Ik moet dit mijn kinderen laten zien, ik wil ze dit gevoel meegeven. Ik pak na uren mijn telefoon en stuur ze een appje. Geen bereik. Ach, dat kan later op de dag ook nog wel, als we weer in de bewoonde wereld zijn …
Ik heb het gehaald ! De Jamtalhütte is inzicht.
Sterrenkoks aan het werk.
Het kalfstonggerecht van Jacob Jan Boerma.