‘Ik ben bang om dingen te verliezen’
Honderden kunstenaars studeerden weer af deze zomer. Wie springt eruit? Vandaag Julian Sibbald van St. Joost, Breda.
LICHTING 2017
Twaalf foto’s, groot en klein, opgehangen in zelfgetimmerde houten frames. Scherpe, karaktervolle portretten, bewogen landschappen, abstracte inkteffecten en een heuvelig bos met een merkwaardig huis van dode takken. Een uitvergrote pasfoto waarvan het beeld met opzet verstoord is door lijneffecten.
Julian Sibbald (24) studeerde op St. Joost in Breda af als fotograaf. De grote verscheidenheid op zijn examenexpositie was een bewuste keus. „Op gevoel heb ik deze foto’s gekozen uit een groter lichaam aan werk. Omdat sommige al in relatie tot elkaar stonden en andere een relatie aangingen.” De individuele foto’s zijn naamloos, maar samen noemt hij ze Permaforst.
‘Permafrost’ – het doet denken aan bevroren mammoeten in Siberië – is geen plaats waar alles onder diepvriesomstandigheden eeuwig hetzelfde blijft, legt Julian Sibbald uit. De ondergrond verandert heel licht, maar de bovenlaag ontdooit jaarlijks en verandert dus. „Mijn werk gaat over vergankelijkheid en de kern die hopelijk nooit verandert. Ik ben bang om dingen te verliezen. We leven in een tijdperk dat continu aan het veranderen is. In de politiek, maar ook in de natuur kan het elk moment fout gaan. Daarom wil ik een stukje van mijn wereld vastleggen, zodat je het terug kan zien, mocht het er niet meer zijn.”
Hij ziet zichzelf als een neoromanticus. „Ik maak persoonlijk portretten van natuur en luchten. Ik leg het leven vast, maar vanuit mijn persoonlijke optiek. Ik ga niet naar ontwikkelingslanden, het gaat bij Permafrost om de directe omgeving en de wereld die ik kan bereizen.”
Voor een volgende project wil hij wel naar de andere kant van de aarde. „Mijn vaderlijke roots liggen in Nederlands-Indië en dat ken ik alleen van archiefbeelden en de verhalen van mijn grootvader. Dat land bestaat niet meer, het heet nu Indonesië. Ik wil er een poëtisch werk over maken, in beeld en taal. Een droomwereld die alleen nog uit herinneringen is op te halen.”
Taal is belangrijk voor Julian Sibbald. „Ik schrijf veel, onder andere gedichten. Mijn werkproces is altijd een opeenstapeling van beelden en tekstfragmenten uit dromen en gedachten, plus teksten van sociale media, uitspraken van personen en dagelijkse situaties. Op dit moment ben ik uit Permafrost een boek aan het destilleren dat ik zelf ga uitgeven. Tekst en beeld versterken elkaar, er ligt geen nadruk op één van de twee.”
Op zijn expositie hingen verschillende foto’s die extra nieuwsgierig maakten. Julian Sibbald vertelt dat de vreemde takkenhut gewoon in de buurt van de Posbank op de Veluwe staat. Hij heeft niets veranderd aan wat hij aantrof. En de digitaal vervormde pasfoto heeft te maken met het scherpe portret van de oudere man met gesloten ogen die ernaast hing. „Die pasfoto is een zelfportret en staat symbool voor een nieuwe generatie. Mijn vader – de man met gesloten ogen – staat voor het einde van een vorige generatie. Maar omdat we geen duidelijke vader-zoonverhouding hebben, wilde ik ernaast geen letterlijk portret van mezelf ophangen. We hebben vooral een digitale band via Facebook en daarom heb ik mijn foto op het beeldscherm gefotografeerd. Daarom is het een eerlijk portret, want het legt de nadruk op het oneerlijke: het is niet werkelijk wat je ziet.”
De fascinerende zwart-witfoto van de opgestoken arm met de wit geverfde handpalm? „Ik heb iets met handen. De witte hand laat een teloorgang zien nadat er iets gedaan is. Wat er gedaan is, laat ik open. Daar tegenover hing de foto van handen met een vuurbal die iets creëren. Het zijn beide verbeeldingen van handelingen die belangrijk zijn in het leven. Het fijnzinnige en bovennatuurlijke probeer ik in het dagelijkse te vinden.” Inl: juliansibbald.com Een aantal beelden uit de foto-installatie Permafrost van Julian Sibbald.