Grizzly Bear wil glaswerk laten springen

Droste haalt zijn broek op. Flodderig T-shirt over zijn stevige buik. Uiterlijk vertoon zal hem een worst wezen. De zanger van Grizzly Bear is gekomen om muziek te maken. Mooie, betoverende muziek. „Sorry dat ik geen Nederlands spreek”, zegt hij bij zijn dankwoord aan het publiek. „Jullie verstaan me toch wel.”

Grizzly Bear uit Brooklyn beoefent een zeldzaam geslaagde combinatie van Americana, elektronica, euforische samenzang en ruige gitaar, op slechts vijf albums in vijftien jaar. Veckatimest, het nauwelijks te overtreffen meesterwerk uit 2009, levert nog altijd de pijlers van hun set. Het piano-intro van Two Weeks kondigde vrijdag het huzarenstuk aan: de sfeer en muzikaliteit van The Beach Boys in een moderne setting, gesublimeerd tot vier minuten.

Live zijn ze gegroeid, van een timide indieband naar serieuze professionals die in een groots decor van donzige drape- rieën geen noot te veel spelen. Werd er ooit zo zuiver en toch zo opzettelijk dissonant gezongen door een Amerikaanse indieband, op zoek naar dat ene akkoord waarmee je glaswerk kunt laten springen?

De Rickenbackerbas van Chris Taylor gaf de muziek een groove die je alleen met een Rickenbacker krijgt, zoals de Remington altijd de beste typemachine zal blijven en muziekcassettes van BASF moeten zijn. Grizzly Bear heeft het schijnbaar moeiteloze vermogen om oude en nieuwe muziek te verbinden, tussen de smachtende zang van Losing All Sense’en het complexe ritme van Fine For Now.

Ed Droste haalde zijn broek nog maar eens op, voordat hij met ‘Sun in your Eyes’ een symfonische overrompelingskracht op de meewiegende zaal losliet. Grizzly Bear was er weer zo een: een band die je niet had mogen missen. Jan Vollaard