We hebben voor het hele e land gefaald. En dat spijt me e

Gianluigi Buffon nam in tranen n afscheid van de Italiaanse ploeg g

Steven Verseput

Een frisse novemberavond in een Milaan onder hoogspanning. Een volgepakt San Siro, het imponerende stadion dat het toneel was van zo veel memorabele wedstrijden. Nu zo hard nodig, de stimulerende werking van de heilige voetbalgrond, daar waar de nationale ploeg nooit eerder verloor in 42 ontmoetingen. Bijna 80.000 tifosi op de steile tribunes, groen-wit-rood gekleurd bij de opkomst – met een plukje geel van de Zweedse fans verstopt in de nok.

Italië-Zweden, de play-offs voor het WK komende zomer. Alles beslissende wedstrijd. Geen excuses, zoals de Italiaanse kranten schreven. Italië met het mes strak op de keel gedrukt na de 1-0 nederlaag van afgelopen vrijdag in Solna. Die moet worden weggepoetst, deze maandagavond in San Siro.

Prachtige sfeer, tv-camera’s die trillen. Dat schitterende Italiaanse volkslied, vol temperament gezongen, Keeper Gianluigi Buffon. handen op het hart, ook bij de jongste supporters. De nationale trots – calcio, het voetbal – staat op het spel. Het diepgewortelde eergevoel.

Icoon Gianluigi Buffon (39) die tijdens het afspelen van het Zweedse volkslied verzonken lijkt in zijn eigen wereld, hard op zijn handen slaat, zich moed lijkt in te blazen. Zijn 175ste interland wordt zijn laatste.

Hij was er voor het eerst bij in 1997. 19 jaar oud toen, in de sneeuw in Moskou voor een interland tegen Rusland. Italië met al die gouden namen toen – Paolo Maldini, Alessandro Costacurta, Alessandro Nesta, Fabio Cannavaro. Ze zijn er niet meer. Buffon, de laatste der Mohikanen.

Terug naar Italië-Zweden. Het is een intens gevecht, agressief, intimiderend, man tegen man, vol stress, vol vuur. Niet goed, wel meeslepend.

Italië heeft een generatie die zijn beperkingen kent, met een bondscoach – Giampiero Ventura – die weinig steun geniet. Het blijkt een fatale combinatie.

Italië dat jaagt op een goal en mogelijkheden krijgt in het slot van de eerste helft. Maar steeds is daar weer een Zweed die zich er voor gooit. Met vaak ex-Groningen-verdediger Andreas Granqvist als laatste redder, samen met doelman Robin Olsen.

Het wordt steeds wanhopiger van Italiaanse kant. Het is een belegering, maar de frontlinie komt maar niet dichter bij het doel.

De klok tikt. San Siro wordt stiller. Zou het dan echt gaan gebeuren? Italië, de viervoudig wereldkampioen, er voor het eerst sinds 1958 niet bij op een WK?

Kansen komen. Maar het blijft 0-0. Na Nederland nog een traditioneel Europees land er niet bij. Een nationaal trauma is geboren. ‘ We moeten onze liefde nu op andere zaken richten’, schrijft sportkrant Gazzetta dello Sport vanochtend. ‘Het is over en uit.’