Een mopperende ‘weddingplanner’

Bruiloften

zijn in film altijd zulke vrouwenaangelegenheden – behalve als het over dronken toekomstige bruidegoms gaat die op hun vrijgezellenfeest hun geheugen, hun eer en hun zin in trouwen kwijtraken.

Het werkt wel eens verfrissend om het huwelijksfeest vanuit een mannelijk perspectief te zien. Niet dat van de aanstaande echtgenoot, maar dat van de ‘weddingplanner’: de zestigjarige Max, een geroutineerde mopperkont die zelf zijn liefdesleven niet helemaal op orde heeft. Het organiseren van een bruiloft blijkt vooral een stressvolle en helemaal niet zo’n romantische aangelegenheid. De spanning tussen het sprookje voor de schermen en het geren en geraas bij de catering, het explosieve ego van de dj en de talloze erotische ontwikkelingen die bij zo’n setting horen, is de inzet van C’est la vie. Een film die even fatalistisch is als z’n titel. Zo is het nu eenmaal. Of, zoals het levensmotto van Max luidt: we passen ons aan. Max, de ook nogal controlfreakerige bruidegom Pierre, een huwelijksfotograaf die het op eenzame schoonmoeders heeft voorzien, blijven als seinposten van de gebeurtenissen nogal stereotiep.

Je lacht óm ze in de nieuwe film van Olivier Nakache en Éric Toledano, het gelauwerde en gelouterde Frans regisseursduo, het meest bekend natuurlijk van buddyfilm Intouchables. En soms lach je mét ze. Het grotendeels uit hun vaste stal van (Comédie Française) acteurs gerekruteerde ensemble speelt dat met verrukkelijke flair: een musical van dialogen en misverstanden. Meer pretenties of inzichten lijkt C’est la vie ook niet te willen hebben. Hoe de balans doorslaat hangt uiteindelijk af van je eigen affiniteit met de Franse film als genre. Dana Linssen