‘Editors zijn nergens zo groot als in Nederland’
Jan Vollaard en simpele verklaring heeft Tom Smith er niet voor, waarom het nieuwe album van zijn groep Editors Violence moest gaan heten. Zanger, gitarist en toetsenman Smith (36) is een vriendelijke en welbespraakte gentleman, die zelden op een krachtterm of een onbezonnen daad betrapt kan worden. Hij is vader van twee jonge zoons, die hij elke dag naar school brengt als hij niet op tournee is. Geweld en onmin gaat hij zo veel mogelijk uit de weg. Toch vrat er iets aan hem, bij het maken van Editors’ zesde album. Er zaten geesten in zijn kast die op de deur bonkten.
‘Brutal’ is het woord dat hij gebruikt om de artistieke ommezwaai van Editors aan te duiden. „We waren enthousiast aan een nieuw album begonnen en het was al bijna af, toen er iets begon te knagen. Er miste een krachtige verwijzing naar de stand van zaken in de wrede wereld van vandaag. Al ben ik er de songschrijver niet naar om daar heel expliciete nummers over te maken. Teksten houd ik liever abstract, zodat mensen er hun eigen interpretatie aan kunnen geven. Vooral de sfeer van de muziek moest de toestand in de wereld weerspiegelen.”
De band uit Birmingham gaf de bijna voltooide nummers in handen van produ- cer Benjamin Power, die onder zijn artiestennaam Blanck Mass een reputatie heeft voor ruige, elektronisch gemanipuleerde mixen. Power ging ermee aan de slag en gaf de muziek een schrille, industriële gloed. Te extreem en monotoon, vonden de vijf bandleden toen ze de mixen van Power terugkregen. Om de zaak in balans te brengen brachten ze producer Leo Abrahams aan boord, die vooral het emotionele en melodieuze in Editors’ muziek naar boven haalde. „Precies de combinatie die we zochten”, zegt Smith. „Het roboteske van Powers en het warm menselijke van Abrahams. Onze muziek is er contrastrijker door geworden.” Een storm van nietsontziende fuzzgitaar- Violence.