Noem psychische klacht geen gezeur

Psychiaters en zien zelden een patiënt van wie ze denken: dit kun je toch met de buurvrouw oplossen? ensen verwachten te veel van het leven. Dat was, kort gezegd, de visie van Damiaan Denys, voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie, op de oorzaak van de problemen in de ggz (‘ Het ís niet normaal om mooi en succesvol te zijn en alles onder controle te hebben’, 22/9).

We moeten weer flinker worden, een eind gaan wandelen, een boek lezen en geduld hebben. Het soort tips, die mensen met een psychische aandoening wel vaker krijgen, maar die wij niet direct verwachten van een hoogleraar psychiatrie. Maar Denys vindt dan ook dat veel mensen eigenlijk helemaal geen psychische aandoening hebben, maar dat het gewoon lijden is, dat bij het leven hoort. Een vakantie op Ibiza, die een beetje tegenvalt en hup – ze laten zich meteen verwijzen.

Wij herkennen de gemiddelde patiënt totaal niet in het beeld dat Denys schetst. In de vele jaren dat wij werkzaam zijn in de ggz zien we zelden patiënten bij wie we denken: ja, dit kun je toch met de buurvrouw oplossen?

Denys gaat nog verder. Doordat deze mensen hulp zoeken en met voorrang worden behandeld bederven ze het voor de 6 tot 7 procent echt zware patiënten. In het artikel staat dat Denys als filosoof in één moeite door verbanden legt tussen cijfers en waarnemingen die hem verbazen. Zijn cijfers verbazen ons. Hij heeft het er over dat 30 procent van de bevolking die „wel lijdt maar níét echt ziek is” hulp zoekt bij de ggz. Dat zijn vijf miljoen mensen. Er zoeken veel mensen hulp, zeker, maar beslist niet in die orde van grootte.