Danser krijgt ‘gezelschap’ van ongrijpbare passanten
en visuele trucs: theatermakers spelen er al eeuwen mee. Waren vroeger valluiken en doorkijkspiegels geliefde middelen, tegenwoordig is het digitale technologie waarmee men tovert in het theater. In het verstilde Under the Horizon kiest de Taiwanese danser en choreograaf Huang Yi voor software als danspartner.
De Japanse videokunstenaar Ryoichi Kurokawa creëerde de effecten in deze combinatie van dans, videotechnologie en live soundscapes. De schaduw van de man op het toneel (Yi) krijgt dankzij Kurokawa op het zilveren projectiedoek ‘gezelschap’ van een stoet ongrijpbare passanten. Soms scheiden schaduwen zich van hem af of komen samen in zijn lichaam. Alleen op het doek kan hij hen aanraken; op het toneel blijven zijn reikende armen leeg. Maar ook schimmen kan hij niet vasthouden. Ze verpulveren, lossen op in stofjes die op een bries wegwaaien.
Hoe tragisch ook, Under the Horizon raakt niet. Te eendimensionaal, te weinig ontwikkeling en een te gezochte sprong naar de verwoesting van oorlog en conflict.
En dat is ontzettend jammer, want wat klinken de klaagzangen van onder anderen David Lang, Eric Whitacre en Veljo Tormis prachtig in de uitvoering van de zestien zangers van het Nederlands Kamerkoor. Soms ijl, dan weer een breed tapijt van meer- stemmigheid, een ontroerende uitdrukking van menselijk verdriet die een geweldige partner kan zijn voor de expressiviteit van het dansende lichaam. De thematiek van Under the Horizon én het Kamerkoor hadden een interessanter dramatische uitwerking verdiend. Francine van der Wiel Under the Horizon 3 *#