ACHTERGROND Kinderen maken de politicus mens én onmens

Samsom, Zijlstra en Dijkhoff betrokken hun eigen kinderen in politiek debat, Van Aartsen deed dat bewust niet

In verhalen en optredens spelen kinderen een rol op het Binnenhof. Maar wat als ze voor je staan? Zoals in

een YouTube-documentaire over het kinderpardon. hem leerde voor iedereen respect te hebben, de professor én de vuilnisman. En over zijn moeder, 94 en nog altijd optimistisch over wat er nog moet komen in haar leven. Rutte als gewoon mens met ouders – kinderen heeft hij niet.

Rutte is er natuurlijk wel zelf een gewéést. In de Schilderswijk deed hij daarover een onthulling, in reactie op een vrouw die vertelde over de „gevolgschade” voor de maatschappij van kinderen die niet gepland zijn. „Ik ben zelf een ongepland kind. Dat zijn de beste!” Hij vertelde ook dat hij op school veel ruzie had gemaakt met zijn juffen en meesters.

Een mens en een onmens

Maar zoveel als het je kan opleveren om kinderen te noemen in je verhaal of in je optredens, zo kwetsbaar kan het je maken. Je kunt er meer een echt mens door worden, maar ook net zo goed een onmens.

Wat zeg je tegen een kind dat dreigt te worden uitgezet door jóúw beleid? Als buiten de plenaire zaal van de Tweede Kamer een bijstandsmoeder had gestaan met een microfoon, en iemand als documaker Tim Hofman ernaast, was het voor de fractievoorzitters veel makkelijker geweest te reageren. Die moet misschien wel ‘aan het werk’, of vrijwilligerswerk gaan doen. Maar zeg je tegen een kind ‘Ja, ik vind dat jij weg moet, dat vinden mijn partij en ook mijn kiezers’?

In Terug naar je Eige Land zegt PvdA-leider Lodewijk Asscher dat hij het „niet netjes” vindt: Hofman die met een jongetje politici komt ondervragen.

Staatssecretaris Mark Harbers (Asiel, VVD) begon deze week over de ouders van de kinderen – dat is veel makkelijker. Over de scènes van Nemr in de Tweede Kamer, zei hij bij Pauw: „Welke ouders sturen hun kind van acht daarheen? Dit zijn ouders die heel ver gaan om te zien of ze hun verblijf in Nederland kunnen rekken.”

Als VVD-fractievoorzitter hield Jozias van Aartsen bij de Algemene Beschouwingen van 2006 een verhaal over Nederland in 2015, als het „New York van Europa”. Met voor- en naschoolse opvang voor kinderen van de basisschool. Dat was er toen nog niet. En nee, zegt Van Aartsen nu, hij noemde zijn eigen kinderen niet. „Dat heb ik nooit gedaan. Want je weet dat kinderen er altijd gedoe mee krijgen.”

Zijn partijgenoot Stef Blok, in die tijd Tweede Kamerlid met de portefeuille financiën, had zelf kinderen op de basisschool. „Ik heb het hem nooit gevraagd”, zegt Van Aartsen, „maar ik denk dat dat wel meespeelde bij de moeite die Blok daarna deed om die opvang voor elkaar te krijgen, financieel. Hij kende het probleem.” Commentaar