Ratelband

mile Ratelband – hij noemt zichzelf inmiddels ‘Emile, formerly known as Ratelband’ – haalde de internationale media met zijn rechtszaak om op papier twintig jaar jonger te mogen zijn. Ik wilde dat nieuws dolgraag negeren, maar ik kon het niet. Het zal het onderbewuste wel wezen, maar toen ik tweets las van Guus Valk – hij schreef in 2001 al een verslag in NRC over een mbo waar ze de uitval van leerlingen bestreden met Ratelband – en ook mijn eigen vriendin zich begon te roeren met het verhaal dat Ratelband haar bij een personeelsuitje van uitgeverij GMG nog bijna over een streep gloeiende kolen had getrokken, begon het onbedaarlijk te kriebelen. Ik groeide op met deze gek. Iedere stad heeft wel iemand voortgebracht waar de rest zich voor schaamt, iemand die bewust of onbewust een stempel drukt op het gemeenschappelijke imago. Bij het geval-Ratelband kun je gerust spreken van een brandmerk. Alle slechte eigenschappen van de Arnhemmer komen in hem samen: de grofheid, de grote bek, de grenzeloze zelfoverschatting en die mentaliteit van ‘mijn beste vriend dat ben ik zelf.’

In het begin – ik zat op de middelbare school – was het leuk dat wij naast Mart Smeets opeens nog een bekende Nederlander hadden voortgebracht, en dan ook nog eentje die op televisie gewoon mensen uitschold voor ‘hond’. Ik geloof dat hij toen nog serieus werd genomen, er is in die tijd overwogen om de selectie van Vitesse voorafgaand aan een wedstrijd blootvoets over glasscherven te jagen. Een gemiste kans, dat wel.