Pusha T haastig in bij vlagen glorieuze show

voor een Grammy Award genomineerde Daytona was dit jaar het pronkstuk in een wisselvallige reeks door Kanye West geproduceerde albums. Een handzaam gedoseerde plaat vol gloedvolle, sinistere raps die de handel in muziek als net zo claustrofobisch en paranoïde afschilderen als de handel in drugs. Pusha T is een ijzersterke en overtuigende rapper met een geweldige, grimmige stem en populair genoeg om op één avond twee concerten achter elkaar uit te verkopen in de Melkweg. Het was een op het eerste gezicht niet te missen affiche. Pusha T heeft een solide live-reputatie, een ijzersterk oeuvre en het perfect puntige Daytona is in zijn solo-loopbaan een hoogtepunt.

En het wás bij vlagen glorieus. De donkere zaal, met alleen een DJ aan de zijkant, de rapper in zijn eentje op het podium, die met autoriteit, charisma en militaire precisie zijn teksten bracht. Bij gebrek aan een achtergrondrapper liet hij zijn eigen vocalen op veel te hoog volume op tape meedraaien, wat een vreemd contrast opleverde tussen zijn met diepe stem gerapte studio-raps en zijn veel hogere, energieke live-stem.

Maar Pusha T leunde niet te veel op de vooraf opgenomen vocalen. Hij zette ze in voor extra kracht, en joeg grotendeels vol energie over het podium. Hij is een dramatisch sterke MC die niet meer nodig heeft dan een hard pompende, sfeervolle beat waar hij kalm en gefocust zijn compromisloze teksten op kan afvuren. Bij het prachtige ‘Santeria’ vouwde hij zijn handen in een bidgebaar rond de microfoon, bij ‘Come Back Baby’ deed hij alsof hij een drugsnaald in zijn arm injecteerde.

Met iets meer rust en focus, en veel zachtere ingeblikte vocalen, had dit een hiphopconcert op eenzame hoogte kunnen zijn. Maar er werd veel tijd verkwist door zijn tour-DJ en een signeersessie op het podium. Veel toptracks werden alweer afgekapt voordat ze goed en wel op gang kwamen. Pusha T had helaas haast – de zaal moest immers op tijd leeg voor zijn volgende concert. Saul van Stapele