Weleens staande gehouden door zijn collega’s bij de politie. Daarbij speelt zijn huidskleur een rol, denkt hij.

et gemengde gevoelens heb ik de documentaire Verdacht bekeken, die 10 december is uitgezonden. Een documentaire over etnisch profileren door de politie. Veertien mannen, onder wie twee collega’s, vertelden voor de camera hoe zij door de politie werden aangesproken, staande gehouden en in sommige gevallen zelfs aangehouden. Alle veertien mannen hadden een donkere huidskleur. Er kwam ook één vrouw aan het woord, maar zij sprak namens haar mannelijke collega’s.

Schrijnende verhalen. Ik vind het niet eens zo belangrijk of de betreffende verhalen volledig zijn, het beeld en gevoel dat is ontstaan bij deze mannen (en de kijkers) is alles behalve positief voor ons als politie.

Overigens weet ik uit eigen ervaring, dat een ‘staandehouding’ als je zelf diender bent, vervelend voelt. Met name als je het gevoel hebt dat jouw huidskleur heeft meegewogen bij de betreffende col- werk gaan. Want dat geeft je de mogelijkheid om te begrijpen waarom ze doen wat ze doen – waarvoor je overigens geen begrip hoeft te hebben. In reacties en publicaties op de documentaire wordt een beeld opgeroepen van een racistische organisatie. En daarmee doe je mij en duizenden van mijn collega’s onrecht.

Een dergelijk programma mag ons als politie gerust een spiegel voorhouden, liefst kritisch. Dat kan in een rechtsstaat wat mij betreft niet vaak genoeg. Deze documentaire lijkt polarisatie op te roepen, brengt partijen niet tot elkaar maar roept op tot verdeling. Een verdeling die onze hele samenleving dreigt te polariseren. Voorstanders van Zwarte Piet kunnen gewoon voorstanders van Zwarte Piet zijn en niet automatisch racisten. Politiemensen kunnen profileren tijdens hun werk, ook op uiterlijk, en dat maakt van hen nog geen racisten. Max Daniel is hoofd operaties bij de politie, eenheid Noord-Nederland. Hij publiceerde dit artikel aanvankelijk op het intranet van de politie.

ijn beide zonen zijn regelmatig staande gehouden wanneer zij op weg naar de sportschool, gekleed in een trainingspak, in de auto van mijn echtgenote reden. Dat irriteerde hen. Ik begreep het wel. Een donkere twintiger in een BMW cabrio met de tenaamstelling ‘De Boer’. Als diender zou ik ook willen weten wie er in die auto rijdt. Mijn uitleg verminderde de irritatie bij mijn zoons niet.Terug naar de documentaire. De programmamaker schetst naar mijn gevoel een beeld van een foute en onbetrouwbare politieorganisatie. Ik had graag ook collega’s aan het woord gezien die vertelden hoe zij te at ons inlevingsvermogen in deze multiculturele samenleving niet altijd even goed ontwikkeld is, herken ik. Dat soms de professionele intuïtie nog onvoldoende is, herken ik ook. Dat dit kan leiden tot ervaringen zoals te zien in deze documentaire, is helaas een gegeven. Maar dat maakt ons niet tot een foute organisatie waar racistisch gedrag onderdeel van dagelijks optreden zou zijn.Ik zou het niet 42 jaar hebben kunnen volhouden in een dergelijke werkomgeving en met trots vertellen politieman te zijn. Ik werk dagelijks met politiemannen en -vrouwen die iedere dag opnieuw in dienst komen met de intentie om ‘het goede te doen’. Ik ben er trots op, dat de Nederlandse politie tot ’s werelds beste politieorganisaties behoort, zeker daar waar het gaat om onze integriteit.Overigens mag dit geen reden zijn om achterover te leunen. Daar waar het gaat om ons inlevingsvermogen in deze multiculturele samenleving moet een hoop worden verbeterd.Dagelijks moeten wij werken aan het ontwikkelen van onze professionele intuïtie, daar hoort mijns inziens ook profileren bij.Wij moeten onze samenleving herkennen maar ook voor de inwoners van de samenleving herkenbaar zijn.Als lid van Pharresia, een denktank die zich inzet voor een diverse politie, maak ik mij samen met collega’s hard voor een politie van en voor iedereen. Voor polarisatie is wat ons betreft geen plaats.