Vlekken worden kleurige fantasievogels, die weer op mensen lijken, in een nieuw boek van tekenaar Paul Faassen.
De Harmonie, 64 blz. € 24,90 ijdens een dansfeestje op het strand van Bloemendaal – waar-ie zag dat zovelen het deden – heeft hij het besloten. Ik laat m’n haar groeien. De gêne voor zijn buik – die feestjes – moest worden omgezet in trots. Zo’n lange coupe zou daarbij helpen.
Een vogel van illustrator Paul Faassen werkt als een pareidolie. Zoals sommige mensen in het wolkendek een overleden huisdier herkennen en in een snee brood het gezicht van Christus zien, zo lijkt deze volle vink een volle vent.
Faassens vogels hebben kraaloogjes en snaveltjes, maar het zijn net mensen. Er is er eentje die sprekend lijkt op een dame in de trein met smalle bril en rode jas die kritisch naar tienermeisjes in de vierzits tuurt. Hopend dat haar blik halverwege de stiltecoupé een geluidswal optrekt. Er is een paniekerig typje, een agressief exemplaar en een klein vogeltje met een blonde kuif dat wat weg heeft van die-andere -met-dieblonde-kuif (norse blik incluis).
Faassen laat in zijn illustraties voor de Volkskrant, VPRO en NRC zelden zulke stiltes vallen als bij deze vogels. Zijn tekeningen vallen meestal op door ongemakkelijke situaties en ironische teksten. Deze uitgeklede versies hebben nagenoeg hetzelfde effect. De appelvink en draaihals zal je in de prachtige aquarelwerken niet herkennen. Astrid van Rooij
KAMAGURKA