Nieuwe trui

mdat ik per direct een nieuwe trui nodig had liep ik het gigantische filiaal van Primark aan het Amsterdamse Damrak binnen. Ik was daar nog nooit geweest. Ik was de enige niet bij de stellages met extreem goedkope truien en sweaters. Met tientallen handen uit allerlei landen woelden we in een enorme berg katoen. De mensen wekten allemaal de indruk dat ze net als ik enorme haast hadden. Ik begon me al snel net als de rest te gedragen; ik begon te trekken, te sjorren en te smijten op zoek naar de juiste maat. Ik vond het een mooi idee dat we er straks waarschijnlijk hetzelfde bijliepen: onze truien als symbool voor onze middelmaat. Omdat het zo goedkoop was graaide ik een zwarte, ook nog een groene en een blauwe trui.

Met de buit tegen de borst gedrukt voegde ik me in de rij, een lange kronkelige slang ongeduld. De telefoon had geen bereik. Het was geen beleid, zei het meisje voor me, het kwam doordat dit stuk winkel zich onder de grond bevond. Een vrouw achter een van de kassa’s schreeuwde me toe. „Hee, hee, hello.. waiting...” Welke kassa? Er waren er wel vijftig. Ik gooide die truien voor haar neer. Ze moest me zo snel mogelijk afhandelen. De truien waren zo goedkoop dat er geen beveiligingsclip aan zat, dus ze hoefde ze alleen te scannen. Ze was Engelstalig. Ze vond Amsterdam een leuke stad, maar qua kutleven had ze ook net zo goed in Dublin kunnen blijven.

Next.