RECENSIE Hannah Hoekstra schittert als high-class junk
Toneelgroep Oostpool brengt ’People, Places & Things’: een sterk maar iets te keurig stuk over verslaafden met sterke hoofdrol van Hannah Hoekstra.
at een sterke tekst schreef Duncan Macmillan met People, Places, Things en wat een imponerende hoofdrol speelt actrice Hannah Hoekstra. De combinatie leidt tot één van de betere voorstellingen van dit theaterseizoen.
Hoekstra speelt Emma, die moet afkicken in een kliniek. Vlak voor haar opname slikt en drinkt ze nog even de maximale dosis. Meewerken aan het programma wil ze niet, wel snel clean worden verklaard om weer te kunnen gaan werken. Emma, in glitterpak, ziet zichzelf als het type high-class verslaafde, iemand met een tijdelijk probleem. En zo speelt Hoekstra haar ook, terwijl onrustige gebaartjes de storing verraden: trekken aan haar neus, haar dat er niet hangt wegwrijven.
Aan haar onwil om zich over te geven aan de kliniek en groepstherapie die ‘spiritueel ontwaken’ eist, voegt ze haar leugens toe. Haar broer is gestorven, zegt ze, maar ontkent dat dan meteen weer. Ze beweert actrice te zijn. Door de façade van afstandelijkheid heen is te voelen hoe hulpeloos en verweesd ze is.
Aan het opbiechten van problemen, zoals de andere patiënten doen in rollenspellen, neemt Emma geen deel. Dat is een sterke scène, waarin de trauma’s onversneden boven komen. De jonge acteurs van Oostpool maken hier indruk en ontroeren. Met zwarte humor zorgen ze tussendoor ook voor comic relief, zodat er genoeg te lachen valt in deze voorstelling.
Soms lijkt Emma momenten van oprechtheid te kennen. „Waarheid is moeilijk als liegen je probleem is”, zegt ze. En dat „medicatie” haar manier is om te
STAND-UPCOMEDY
Thomas Höppener (links) Hannah Hoekstra (rechts) in People, Places & Things door Oostpool. overleven „in een wereld die kapot is”. Als toeschouwer krijg je geen greep op haar ambivalente houding, door Hoekstra ten volle uitgebuit. Elke schalkse lach of woedende uitbarsting oogt dubbelzinnig.
Haar gemoedswisselingen begeleidt regisseur Marcus Azzini met geluidsinterrupties en licht- en donkerslagen. Het decor, met een om zijn as draaiende dubbele wand, schept functionele, kale ruimte. Als Emma een terugval heeft, verbeelden muziek en stroboscoop de chaos en ellende.
Het is allemaal efficiënt uitgevoerd, maar ook een tikje keurig. Die kanttekening gaat op voor de gehele productie. Azzini houdt alles binnen de emotionele bandbreedte van een verantwoord avondje uit. Tweeënhalf uur verslaafden op het toneel en geen moment dat iemand je rechtop in je stoel zet door met zijn nagels over het bord te krassen.
Dat wreekt zich met name in twee cruciale ontmoetingen van Emma met haar ouders. Ze worden mooi, invoelend gespeeld door Hoekstra, technisch superieur, maar de scènes ontberen explosiviteit en daarmee de tragische pieken die deze potentieel verwoestende confrontaties in de tekst wel bieden. Azzini had daar meer uit kunnen halen.
Ook voor Hoekstra is dat jammer. Dat ze briljant kan zijn als vrouw die worstelt met intimiteit heeft ze vaker laten zien, maar die intimiteit in pure vorm geloofwaardig uitstralen zou haar als actrice completer maken. De stap die ze nu zet, is er niet minder om, want ze toont dat ze met gemak een voorstelling kan dragen. Gaat u dat vooral een keer bewonderen. Ron Rijghard People, Places & Things door Toneelgroep Oostpool. Gezien: 11/1, Tour t/m 23/3. 4 *#