Architects brengen opgepompte metalcore

Architects Gezien: 13/1, Afas Live, Amsterdam 3 *#

wordt huilen”, zegt een fan als Architects-zanger Sam Carter ‘Holy Hell’ aankondigt, het titelnummer van het in november uitgebrachte achtste album van de band uit Brighton. Het album staat in het teken van de in 2016 aan de gevolgen van kanker overleden gitarist en bandoprichter Tom Searle, en het titelnummer vormt het hart van die plaat. Zijn tweelingbroer Dan Searle zit nog altijd achter de drumkit van Architects en schreef het meeste nieuwe werk. Da’s heavy.

Architects maakt agressieve, intense metalcore met een nadruk op ritme, en wat minder op melodie. Ze stonden anderhalf jaar terug nog op Lowlands en bijna precies een jaar geleden in de Tilburgse 013. Maar naar de grotere Afas Live in Amsterdam heeft de band Holy Hell mee, een verwerkingsplaat waarin de band al hun verlies en lijden heeft gestoken.

Echt emotioneel werd het evengoed niet. Daarvoor is de opgepompte sportschoolmetal van Architects gewoonweg te steriel. Te veel nummers verdwenen in een brij van ritmes. Soms was het alsof je naar een ingewikkelde machine stond te kijken: hij loopt als een zonnetje, maar wat maakt-ie eigenlijk? De band stond er, Carter uitgezonderd, ook ijzerenheinig bij, ondanks de vuurballen die ze om de oren vlogen. Maar áls die machine er dan een coherent, dynamisch liedje uitpompte, kwam die ook aan als een moker, met diep gevoelde dubbele basdrum. Sterke songs als ‘Death is not Defeat’, ‘Royal Beggars’ en ‘Naysayer’ maakten de stap naar zo’n grote zaal ook beter te begrijpen.

Mooi was het harde applaus voor drummer Dan Searle, de broer die vond dat de band door moest gaan om af te maken wat Tom was begonnen. „Souls don’t break, they bend” krijste Carter in de schrijnend mooie afsluiter ‘Doomsday’. Daarna verschenen in een oplichtend hart de initialen van Tom Searle. Werd het toch nog moeilijk geen weke knieën te krijgen. Peter van der Ploeg