Calexico en Iron & Wine kabbelen voort

Op papier leek het een huwelijk dat in de indiehemel werd gesloten. Calexico en Iron & Wine, twee artistiek nogal uiteenlopende vertegenwoordigers van het Americanagenre, sloegen uit wederzijds respect de armen ineen voor plaatopnamen en optredens. Na een geslaagd minialbum in 2005 volgde dit jaar een tweede, die met de titel Years To Burn refereerde aan het snelle voorbijgaan van de jaren.

Iron & Wine, nom de plume van singersongwriter Sam Beam, kan nog weleens introvert en wereldvreemd uit de hoek komen. De combinatie met Calexico’s meer uitbundige podiumpresentatie is een goede, want naast Joey Burns is zelfs Beam een zanger die het publiek toespreekt met droge humor. „Wat zijn jullie wild vanavond”, kreeg het nog tamelijk tamme TivoliVredenburg dinsdag te horen in een show die maar niet los wilde komen van rustig voortkabbelend materiaal.

In een voor Calexico-begrippen beperkte zesmansbezetting was al vroeg in het optreden een expressieve rol weggelegd voor bassist Sebastian Steinberg die de woestijnjazz van het nummer ‘Red Dust’ extra armslag gaf met een bevlogen solo op contrabas. Op hun best raakte deze combinatie van muzikanten aan de droommuziek van David Crosby op zijn soloalbum If I Could Only Remember My Name, met samenzang die naar de hemel reikte en muziek die eigenlijk geen drums nodig had om gemoedelijk door een landschap van fata morgana’s te hobbelen.

Trompettist Jacob Valenzuela bracht zorgvuldig gedoseerde partijen in mariachistijl en zorgde voor een texmexsausje in ‘Flores y Tamales’, het meest extraverte nummer van de avond. Op het eerste gehoor leek een ingetogen versie van Echo & the Bunnymens ‘Bring on the Dancing Horses’ een merkwaardige coverkeuze, maar ook die draaide uit op zachtmoedige cowboymuziek met een vleugje mystiek.