Energieke theatersolo over ontworteling

Velen zullen haar kennen van de Goede Tijden, Slechte Tijden-rol Aysen Baydar, maar Dilan Yurdakul heeft ook altijd volop op het toneel gestaan. Nu brengt ze een persoonlijke theatersolo over depressie en identiteit, geregisseerd door Julie van den Berghe.

Door de schaduw heen is een inkijk in Yurdakuls hoofd waarin herinneringen, verwachtingen en angsten elkaar voortdurend afwisselen. Ze imponeert met haar rauwe en energieke theatertaal, waarbij de associatieve structuur resoneert met de aanhoudende onrust die ze ervaart.

Als derde generatie Nederlander met Turkse achtergrond voelt Yurdakul zich van kind af aan ontheemd. Op school is ze het buitenbeentje dat zich aanvankelijk krampachtig aanpast en later volledig haar eigen gang gaat. Maar ook thuis voelt ze zich verweesd; bij haar familie die er andere normen op nahoudt dan zij, en waar ze in meerdere mate van vervreemdt.

Als tiener krijgt ze last van depressies. Ze belandt bij de televisie en op vrijdagen is ze vooral blij dat ze de week weer overleefd heeft. Ondertussen deinen de woorden van de dokter als een mantra door haar hoofd: „het hoort erbij” en „zijn we niet allemaal een beetje ontevreden?”

Vroeger wilde ze onzichtbaar zijn. Later is ze gaan toneelspelen, wat daar een variant van is: vluchten in vooringestudeerde tekst, verscholen achter buitenkanten.

Yurdakul is een technisch knappe speler, maar door het gebrek aan rust en soberheid, blijft deze solo ook consequent op een veilige afstand. Elk element van haar verhaal is in een uitgesproken theatrale vorm gegoten, waardoor het nooit echt onveilig of kwetsbaar lijkt te worden. Dat is jammer, want voorbij de buitenkant heeft Yurdakul een belangrijk verhaal, dat het waard is om te horen.