Pakketbezorger
Ik had de pakketbezorger afgesnauwd en weggestuurd toen hij met een doos voor ‘de buren’ voor de deur stond. Of hij soms dacht dat wij hier een postkantoor runden? Zonder verweer vertrok hij met een minzaam „en nog een fijne dag mevrouw”. Diezelfde avond zag ik hem terugkomen en opnieuw op een hogere etage aanbellen, maar daar waren ze natuurlijk al weer door naar yoga, roeien of Spaanse les.
Ik deed alsof ik hem niet zag ditmaal, maar voelde me schuldig in het besef dat een voor zichzelf werkende bezorger (ze zijn zelden in dienst) per afgeleverd pakketje betaald krijgt, maar er wel 300 (!) per dag moet bezorgen om er een habbekrats aan te kunnen verdienen. Beter had ik hem dus even kunnen uitleggen waarom ik er op dat moment zo genoeg van had. Ik zou hem dan ook hebben gewezen op de magazijnvoorraad spullen van Coolblue, Bol.com, H&M en Zalando in mijn gang. En op de reusachtige Hellofresh-box in mijn (koele) badkamer, met daarin verse ingrediënten voor vijf warme maaltijden voor mijn bovenbuurman, inclusief een stuk rauwe zalm.
De komende maand zijn de pakketbezorgers al helemaal niet te benijden
Die pakketbezorgers weten ons wel te vinden namelijk, sinds ze door hebben dat er bij ons (schrijvende zzpers) altijd wel iemand thuis is. Waar we eerst alleen nog pakketjes voor buren uit ons eigen portiek in ontvangst namen, is de cirkel steeds groter geworden en zijn we inmiddels het distributiepunt voor het hele blok geworden. En ook dat afhalen zorgt trouwens voor een hoop ergernissen, al heb ik dat nog nooit rechtstreeks durven zeggen tegen de afhalers zelf. Zo komen ze hun pakketjes zelden op dezelfde dag bij me ophalen en breng ik die na een dag of vijf vaak zelf maar langs, om er maar vanaf te zijn en weer ruimte te maken in de gang. En als ze wel worden opgehaald, dan komt het altijd ongelegen. Zul je net zien dat er aangebeld wordt op het moment dat de kookwekker voor de spaghetti afgaat.
Maar daar kan de pakketbezorger ook niks aan doen natuurlijk. Die heeft het intussen harstikke zwaar, loopt zich voor een paar centen het vuur uit de sloffen en sjouwt met zware zakken kattengrit, maar wordt als een stuk stront behandeld door zowel opdrachtgevers als klanten. De pakketbezorger is de slaaf en zondebok van de 21ste eeuw. Hij krijgt overal de schuld van; van milieuvervuiling tot verkeersproblemen in de stad. De komende maand zijn ze al helemaal niet te benijden. Eerst moet die ongetwijfeld immense bulk aan Black Friday-aankopen worden weggewerkt. Dan meteen gevolgd door de 5 december-vloed aan spullen, en erna dan nog de stroom aan kerstkado’s en de feestelijke kant-en-klaardiners van Uber Eats.
Ik heb me voorgenomen hem te ontlasten door deze weken zelf helemaal niets van een onlineshop te bestellen, al besef ik uiteraard dondersgoed dat ik daarmee de invasie van de pakketbezorgers in mijn straat niet afstop. Die zal opnieuw van Normandische proporties blijken. Het zal er dus wel weer op uitdraaien dat ik tegen vijven ’s avonds, de tijd waarop hij zich meestal aandient, al met gespitste oren op het geluid van de deurbel zit te wachten. Ik zal dan voor de zoveelste keer weer voor hem opendoen. Maar dit keer met een stevige fooi. Eentje namens de buren. Van wie ik al die tientjes ook gewoon ga terugvragen.