Het is niet de beperkte hoeveelheid geld, het is de stress

Als ervaringsdeskundige (zelfstandige, ziek, schulden, bijstand, schuldhulpverlening, afgekeurd) valt mij op dat in de discussie over armoede, waar Clarice Gargard haar column vorige week aan wijdde (Het misverstand dat armoede luiheid is, 27/11), het altijd maar gaat over de boodschappen en het te besteden bedrag per dag of per week.

Met een volledige bijstandsuitkering, een huurhuis en toeslagen is het redelijk te doen. Als je niet ook nog allerlei schulden en andere oude verplichtingen uit je ‘goede tijd’ moet oplossen, tenminste.

Wat mij na tien jaar het meest opbreekt is de stress die de zorg over grotere uitgaven (van meer dan 50 euro) oplevert. Fatsoenlijke schoenen, een winterjas, een fiets, een computer, een telefoon, een wasmachine, een koelkast. Dingen gaan kapot, verouderen, je wordt dikker of dunner, en lang niet alles is via de kringloop op te lossen. En ook dat kost geld. ‘Vakantiegeld’ (wie van ons zou er echt van op vakantie gaan?) en incidentele minimaregelingen bieden soms even soelaas, tenminste, voor zolang het duurt. In Leiden wordt er al op geknepen.

En dan hebben we het maar niet over ‘luxe’ zaken als een lidmaatschap van een vereniging, een bibliotheekabonnement, een theaterbezoek, etc. Helaas kan dat allemaal niet meer.

Als je gedwongen op de bank zit en je schrikt van elk vreemd geluidje van de wasmachine, dan is ‘lui’ zijn echt geen lolletje.