De waarheden
Als freelancer werk je je meerdere keren per kwartaal dood en zo besloot ik om vervroegd kerstvakantie te nemen (wat ik mezelf prima kon permitteren als ik de rest van het jaar droog brood at). Afgelopen zondag ging mijn reces in en dus stond ik om zeven uur ’s ochtends op en had ik twee uur later de gordijnen gewassen, de boekhouding gedaan en de cavia verschoond. Vervolgens kroop ik op de bank om een serie te kijken, maar binnen enkele minuten stond ik alweer de wc te ontkalken. De rest van de dag ijsbeerde ik door het huis, op zoek naar taakjes. Juist nu ik vrij had voelde ik me onrustiger dan ooit. Ten einde raad belde ik mijn zus.
„Oh ja, dat is heel normaal”, zuchtte ze, „je raakt zo gewend aan het veel te druk hebben dat je ook in rust opgefokt blijft.”
„Zelfs terwijl ik echt toe ben aan vakantie blijf ik maar aan de gang”, jammerde ik, „waarom ben ik toch altijd zo’n workaholic?”
„Ik denk”, zei mijn zus, „dat tegenwoordig iedereen verslaafd is aan werk. Om maar aan de waarheid te ontkomen.” „Waarheid? Welke waarheid?”
„Die is voor iedereen anders, maar er is er altijd wel minstens één waar je liever niet bij stilstaat.”
Die nacht sliep ik maar een paar uur. Diverse waarheden kletterden op me neer: de begrensdheid van het leven. Het besef dat ouder worden slecht voor de gezondheid is. De beperkingen van de verzorgingsstaat.
De rest van de dag ijsbeerde ik door het huis, op zoek naar taakjes
En zo meldde ik me de volgende dag aan als voorleeskracht bij de dichtstbijzijnde kinderopvang. Als ik dan toch al het gevoel had dat ik aan het werk was, dan kon ik maar beter aan het werk zíjn. Aan een groep enthousiaste maar vooral analfabete peuters las ik het ene na het andere boek voor. Echt ontspannend was het nou ook weer niet, de koters hadden de neiging om door de verhaaltjes heen te roepen of hun vingers op plekken te stoppen die slecht waren voor hun gezondheid, maar de onrust verdween wel. Met ieder nieuw sprookje verschoven verschillende waarheden naar de achtergrond: dat het leven zinloos is, dat de mens een constant gevaar vormt voor zijn medemens, dat de Belastingdienst anno 2019 een op hol geslagen golem is. Op een zeker moment waren de waarheden geslonken tot de omvang van een Duploblokje: nog steeds aanwezig maar geen acute bedreiging meer voor de gemoedsrust.
„Er was eens”, begon ik tegen de peuters en vervolgde met vertellingen over draken, tewerkgestelde dwergen en heksen. Riep sprookje na sprookje op om maar niet stil te hoeven staan bij wat er allemaal wél bestond. *#5 buitengewoon zeer goed goed matig zwak